Dat stellen vier onderzoekers in het boek Rechercheportret -Over dilemma’s in de opsporing- dat woensdag is verschenen. De auteurs onderzochten tussen 1998 en 2001 in zes politieregio’s het rechercheproces van zeven typen zaken, waaronder brandstichting, mishandeling en (poging tot) moord of doodslag.

De auteurs C. de Poot, R. Bokhorst, P. van Koppen en E. Muller hebben tijdens hun onderzoek grote verschillen aangetroffen tussen de rechercheteams bij de zes korpsen, die niet nader worden genoemd. Het komt erop neer dat het ene misdrijf door het ene rechercheteam wel wordt opgelost, terwijl datzelfde misdrijf in een andere regio onopgelost zou blijven.

De Poot, werkzaam bij het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR), wil zelfs nog verder gaan. „Een teamleider kan dat verschil al maken. Daarom zou het goed zijn als er bij alle politiekorpsen iemand boven de recherche staat die het overzicht heeft en beslissingen kan nemen over wie op welke zaak wordt gezet.”

De onderzoekers concluderen dat de snelheid waarmee de politie na een misdrijf ter plaatse is, grote invloed heeft op het oplossingspercentage. Ook spelen getuigenverklaringen en politiekennis een grote rol, meer dan technisch onderzoek.

Verder is gebleken dat meer zaken worden opgelost dan uit de officiële cijfers blijkt. Als voor een andere afhandeling wordt gekozen dan voor een strafrechtelijke, dan zijn deze zaken voor de politie opgelost, maar komen ze niet als zodanig in de statistieken terecht. „De politie zou dit beter moeten registreren, zeker met het oog op de prestatiecontracten die de korpsen hebben ondertekend”, aldus De Poot.

Volgens de auteurs van het boek is het heel belangrijk dat er binnen een rechercheteam specialismen bestaan. De Poot: „In het verleden was het idee bij de politie dat iedereen alles moest kunnen, generalist moet zijn. Daar komt men nu van terug.”