Dat stelde adoptiepedagoge prof. dr. F. Juffer vrijdag in haar inaugurele rede aan de Universiteit Leiden. Ze betrok bij haar betoog gegevens uit zestig studies over adoptie, waaraan wereldwijd meer dan 110.000 proefpersonen meededen, onder wie ruim 11.000 geadopteerden. Daaruit komt naar voren dat peuters die tussen het eerste en tweede levensjaar geadopteerd zijn, meer risico op probleemgedrag lopen dan de groep die na hun tweede jaar werd geadopteerd.

Juffer benadrukt tegelijk dat de meeste adoptiekinderen zich normaal of goed ontwikkelen. Slechts een minderheid van de adoptiegezinnen ervaart problemen, hoewel dat deel wel groter is dan bij biologisch verwante gezinnen. „Maar die minderheid mag niet gezichtsbepalend zijn voor adoptie in het algemeen.”

Adoptiegezinnen doen vaker een beroep op de hulpverlening dan andere gezinnen. Dat kan volgens Juffer komen door relatief meer problemen, maar mogelijk ook doordat adoptieouders ook bij kleine problemen al actiever op zoek gaan naar hulp. Juffer bepleit nazorg na aankomst van het adoptiekind, zoals tijdelijk lichte vormen van opvoedingsondersteuning.

Verder blijkt dat kinderen die vanuit het buitenland zijn geadopteerd, minder gedragsproblemen hebben dan kinderen die in eigen land worden geadopteerd. Juffer verklaart dat deels door het meer open karakter van internationale adoptie, omdat die door interraciale verschillen zichtbaar is. Adoptieouders kunnen de adoptie niet verdoezelen of ontkennen. „Mogelijk draagt dit meer zichtbare en open karakter van de adoptie bij aan een betere communicatie tussen adoptieouder en kind.”

In ieder geval is adoptie een veel beter alternatief dan opgroeien in een kindertehuis. Deze kinderen kampen met ernstige ontwikkelingsachterstanden en gehechtheidsproblemen, zo tonen alle studies aan. Volgens Juffer biedt adoptie zelfs na een verblijf in een tehuis nog uitkomst voor deze kinderen.