Meijer en de Rotterdamse architect, tevens voormalig rijksbouwmeester, Wytze Patijn zien een stimulerende rol voor het architectuurcentrum. Patijn heeft onder meer het beleidsplan voor het centrum opgesteld. „Er gebeurt heel veel op het architectuurvlak in Rotterdam. Rotterdammers hebben een grote en brede belangstelling in hun stad. Bij iedere bouwput staan ze te kijken, terwijl mensen in andere steden vooral klagen. Opdrachtgevers zouden meer moeten worden betrokken bij die interesse”, meent Patijn.

Het nog te realiseren architectuurcentrum, waarin de gemeente jaarlijks ruim 290.000 euro steekt, krijgt een zogenaamde podiumfunctie met veel debatten, aldus Patijn. „We willen geen tweede Nederlands Architectuur Instituut worden. Het gaat er juist om alle lopende activiteiten op elkaar af te stemmen.”

De discussies mogen wat betreft Meijer leiden tot „prikkelen van opdrachtgevers”. „Er mag best iets worden gedaan om opdrachtgevers en architecten samen naar grote hoogte te laten reiken. Je hebt opdrachtgevers die alleen bouwen voor zichzelf. Een gebouw kan ook een bijdrage zijn voor een stad omdat het er nog honderd jaar kan staan. Het zou goed zijn als bouwers voelen dat het wordt gewaardeerd als ze hier iets moois neerzetten.”

Rotterdam mist nu dat beetje extra, vindt Meijer. „We staan bekend als architectuurstad, maar we komen niet voor op de lijst met prominente architectuurproductie van de laatste 10 jaar.”

Het door Norman Foster ontworpen World Port Center op de Wilhelminapier noemt hij bijvoorbeeld een „beetje bureaulade-ontwerp”. „Het is niet slecht, maar geen topstuk. Ik zou her en der in de stad wat willen hebben dat meer is dan ’middle of the road’.” Patijn sluit zich daar bij aan. „Het gebouw van Nationale Nederlanden is echt een deel van het stadsbeeld, het Westin weer niet. Dat die toren zo is geworden was niet zozeer een kwestie van geld, maar komt onder meer door gebrek aan talent.”