Van der Mije gaat donderdagochtend met een stuk of zeven medewerkers naar het Scheveningse strand. Ze willen weten wat de walvis at, hoe hij leefde en waaraan hij is overleden. Eerst kijken ze naar de buitenkant van het 14 meter lange kadaver. „We nemen de maten op, kijken of er parasieten of verwondingen zijn en wat de toestand van het dier is. We kijken of we de doodsoorzaak aan de buitenkant kunnen zien.” Die is nu nog niet duidelijk.

Daarna begint het ontleden. Het dier wordt in kleine stukjes gesneden. „We komen steeds verder in het dier en kunnen steeds meer details zien. We hopen de organen te zien, de maaginhoud en mogelijke afwijkingen.”

Het is echter de vraag of de experts nu nog veel aantreffen. Van der Mije schat dat de walvis al een paar dagen dood is. „Het hangt allemaal af van de staat van bederf. Hij ziet er niet al te vers meer uit. Rotting begint meestal binnenin, dus zijn de organen vaak al pap. Het is niet plezierig, het is een vies klusje.”

Het vlees van de walvis wordt vernietigd in een verbrandingsoven. Botten gaan naar Naturalis. Het team van Van der Mije neemt ook weefsels mee, zoals spieren, lever, nieren en het hart. Die worden voor onderzoek naar de Universiteit Utrecht gebracht.

Walvisachtigen spoelen geregeld aan in Nederland. Meestal gaat het om kleine dolfijnen of bruinvissen. Gemiddeld één keer per jaar strandt een walvis van deze omvang. De laatste keer was op 16 september vorig jaar. Toen werd een 16 meter lange gewone vinvis gevonden bij ’s-Gravenzande, ten zuiden van Den Haag. Van der Mije nam het complete skelet mee naar Naturalis.