Dat moment is in Panama naar zijn inschatting nog lang niet bereikt. „Er werd pas een week serieus gezocht. Misschien dat de vrouwen niet in het natuurgebied zijn terug te vinden, maar er zijn nog vele andere mogelijkheden. Voor de ouders is deze speurtocht nog lang niet ten einde. De politie in Panama moet voorlopig in elk geval blijven rechercheren.”

De VAV ijvert sinds 20 jaar voor de erkenning van achterblijvers na vermissing. Jaarlijks worden 16.000 meldingen gedaan van vermissingen en ieder jaar blijken enkele tientallen landgenoten daadwerkelijk verdwenen. Op vrijdag 6 juni komen vele achterblijvers ook dit jaar weer samen in Utrecht om hun ervaringen te delen.

Langerak kan zich goed indenken wat ouders van vermisten, zoals die in Panama, doormaken. „Bij hen vechten verslagenheid en boosheid om voorrang. Hoezo stoppen? De zoektocht is nog maar net begonnen. Daar hebben ze alle hulp en steun bij nodig.”

Zelf zoekt hij samen met zijn echtgenote Conny al 30 jaar naar zijn schoonzus Germa van den Boom, die in 1984 in Nieuwendijk (gemeente Werkendam) voor het laatst is gezien. „Het is voor achterblijvers een tergende onzekerheid. Het bestaat in onze hedendaagse beleving niet dat iemand zo maar verdwijnt. Het staat haaks op alle zekerheden in het leven.”

Ook na 30 jaar blijft de hoop aanwezig dat stoffelijke resten worden gevonden, die ertoe lijden dat een vermissing kan worden opgehelderd en het rouwproces kan beginnen. „Een Russisch spreekwoord zegt dat hoop als laatste sterft. Dat geldt voor alle achterblijvers”, aldus Langerak.

De psychologe Patricia Wittebroodt uit Schoonhoven schreef vorig jaar een boek over afscheid nemen en vermissing. Dat boek wordt door de VAV aanbevolen als boek dat woorden geeft aan rouwverwerking bij vermissing.

Volgens Wittebroodt gaan de ouders van Kremers en Froon „door een diepe kloof waar je als achterblijver doorheen moet”. Zij noemt de vermissing „een diep vretende emotie, waarbij achterblijvers met zichzelf in de knoop raken”.

Ouders van vermiste kinderen blijven volgens haar hun verdere leven „zoeken naar antwoorden op vragen die zij zichzelf voortdurend blijven stellen”.

Wittebroodt: „De dood brengt duidelijkheid. Een vermissing is een ontwrichtende boodschap die permanente gevoelens van onmacht veroorzaakt. Het is de ergste emotie in een mensenleven.”