Nu in Panama Kris Kremers en Lisanne Froon al bijna een week worden vermist, voelt Hein weer even zijn eigen geschiedenis. De eerste maanden kreeg hij nog wel een paar brieven van zijn broer. Internet was nog geen gemeengoed en de telefoon vanuit het onherbergzame India was onbetrouwbaar. „Er gaat wat tijd overheen voordat je weet dat hij is vermist”, zegt Hein.

Daarna gaat het snel. Zijn vader vertrekt voor enkele maanden naar India om zijn zoon te gaan zoeken, maar komt terug met de „zware boodschap” dat het moeilijk wordt om Maarten ooit terug te vinden. „Het is daar zo weids en onherbergzaam dat zoeken eigenlijk zinloos is.”

In het begin passeren allerlei scenario’s de revue waarin hij nog wel leeft. „We hebben nog lang gedacht dat hij in een sekte zou zitten en daarom bewust of onbewust geen contact meer zocht; dat hij door een groep was gegijzeld en daarin verder leeft.” Maar hoe meer tijd er overheen gaat, hoe minder aannemelijk zulke scenario’s worden. „Aansluiting bij een sekte lag daar eigenlijk helemaal niet voor de hand.” Langzaam worden alle scenario’s afgepeld om uiteindelijk bij de bittere pil uit te komen dat Maarten blijft vermist.

De verdwijning beheerst ondertussen Heins leven tot in al zijn vezels. Hij kan niet goed praten over het gemis en de pijn en dat heeft zijn weerslag op familie en vrienden. Bovendien legt het een enorme druk op zijn energie en het leven zelf. Na enkele jaren lukt het hem de knop om te draaien. Hij beseft dat hij moet leren omgaan met het feit dat zijn broer er niet meer is. „Daar ben ik hulp bij gaan zoeken. Ik wilde de situatie op orde krijgen.”

Inmiddels werkt Hein aan een documentaire over het ‘verlies’ van zijn broer. Daarvoor ging hij nog een keer naar het gebied waar Maarten is verdwenen. „Accepteren en alles een plekje geven is niet aan de orde, omdat de gebeurtenis te veel met je leven is verweven. Maar het voert niet meer de boventoon, waardoor er geen plaats meer is voor al het moois dat ik ook meemaak.” Hij keerde het negatieve naar het positieve.