„Je gaat je echt afvragen waar dit naar toe gaat”, zegt woordvoerder Brahim Bourzik. „De situatie in Deurne is echt afschuwelijk voor alle betrokkenen. Zowel voor het Nederlandse juweliersechtpaar als voor de familie van de gedode overvallers, die hun daad natuurlijk ook niet met hun leven wilden bekopen.”

U zegt dat het al vijf over twaalf is met de aanpak van de Marokkaanse jeugd. Waarom?

Bourzik: „We zien onze jongeren onder onze ogen ontsporen. Dat merken niet alleen de autochtone Nederlanders, maar ook wij als ouders van Marokkaanse afkomst zien dat gebeuren. We hebben inmiddels genoeg onderzoeken en rapporten gezien. Het is de hoogste tijd dat er nu wat gebeurt.”

Waarom nemen de ouders hun verantwoordelijkheid niet?

Bourzik: „Die zitten net als iedereen met hun handen in het haar. Ze hebben hun eigen kinderen niet meer in de hand, zo heb ik bij de ‘Marokkanentafels’, bijeenkomsten van Marokkaanse ouders in Rotterdam vaak genoeg gehoord. Kinderen lopen 20 jaar op hun ouders voor, de generaties begrijpen elkaar niet. De ouders hebben hulp nodig.”

Is die hulp niet beschikbaar?

Bourzik: „Nauwelijks. De overheid heeft geld beschikbaar voor 33 gemeenten waar veel Marokkanen wonen, maar dat geld komt niet goed terecht. En jongerenwerkers en andere instanties zijn niet capabel om de Marokkaanse jeugd te begeleiden. Die vragen zich af wat ze met zo’n Marokkaanse jongen aan moeten. De reguliere aanpak faalt.”

Hoe is verdere escalatie te voorkomen?

Bourzik: „De belangrijkste vraag is wat de samenleving doet om jongeren perspectief te bieden. De realiteit is dat veel Marokkaanse jongeren hun school niet kunnen afmaken, omdat ze kansloos zijn bij het vinden van een stageplek. Bedrijven willen hen niet hebben. En zonder stage geen diploma en zonder diploma geen baan. Dan bestaat het gevaar van afglijden. Maar tekort aan geld is nooit een reden om een overval te plegen.”

Wat moet er in de ogen van het Landelijk Beraad Marokkanen nu gebeuren?

Bourzik: „Banenplannen opstellen en perspectief schetsen, al besef ik dat dat moeilijk is. Zelfs Mirjam Sterk zegt dat ze geen banenmachine is. Er moet in onze ogen iemand komen zoals een coördinator terrorismebestrijding, die de komende zes jaar de vrijheid krijgt om het probleem van de Marokkaanse jeugd aan te pakken. Als dat niet gebeurt, dan gaat het echt mis. Dat zien we, voelen we en ruiken we.”