Dat stelt politicoloog Rinus van Schendelen van de Erasmus Universiteit Rotterdam. De gemeenteraadsverkiezingen van woensdag 19 maart betekenen voor Amsterdammers en Rotterdammers dat ze ook leden kiezen voor de nieuwe bestuurscommissies en gebiedscommissies; voorheen respectievelijk stadsdelen en deelraden.

Van Schendelen heeft niet veel op met de komst van de nieuwe bestuurslaag, omdat het in zijn ogen allemaal veel beter en goedkoper kan. „Ik ben buitengewoon kritisch over de contouren van deze nieuwe structuur. Als je nu eens gaat wegstrepen waar deelgemeenten voor zijn”, zegt Van Schendelen.

„Het afgeven van de paperassen kan Albert Heijn regelen en het afgeven van vergunningen, wat toch vaak klachtenaffaires zijn, kunnen bij het stadhuis worden ondergebracht. Het verkrijgen van een vergunning voor het kappen van een boom of aanbouw aan je huis is door Den Haag al zo vergemakkelijkt dat dat niet veel werk meer inhoudt”, zegt de politicoloog.

Schades in wijken en buurten kunnen burgers zelf oppakken, vindt Van Schendelen. „En geef de mensen daar een klein bedrag als ze een reële schade melden.” Hij ziet een nieuw businessmodel voor buurt- en sportverenigingen ontstaan. Waar die vroeger wat geld verdienden aan oud papier, kunnen ze dat nu verdienen met een schouw door de buurt.

Collega-politicoloog André Krouwel (Vrije Universiteit in Amsterdam) geeft de nieuwe bestuurslaag in Amsterdam en Rotterdam maximaal twee termijnen. Daarna is het gedaan met de nieuwe wijk- en buurtbesturen. Krouwel stoort zich vooral aan het feit dat de nieuwe bestuursstructuur is verkocht als een heilig middel; om mensen op allerlei manieren weer meer bij het besturen van de stad te betrekken.

Krouwel: „Met alle respect, maar dat is geouwehoer. Politiek gaat om de afweging van belangen; dat je als partij een ideologische afweging maakt en daar zit dan het verschil in met een andere partij. We kunnen niet alleen maar naar burgers luisteren, want die hebben vaak tegenstrijdige belangen die niet verenigbaar zijn. Ze willen meestal zo min mogelijk belasting betalen, maar wel een hoog voorzieningenniveau hebben. En dat gaat nu eenmaal niet samen.”