Aangename bakgeuren vullen de kamer in de ouder­lijke woning in Amersfoort. Vader en moeder bereiden oliebollen. Pieter van Dijkhuizen is voor de feestdagen vanuit Italië naar huis terug­gekomen. Wel zo gezellig.

Via hoogleraren van het Utrechtse Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) raakte Van Dijkhuizen geïnteresseerd in een post in Genua, een aan zee gelegen stad in het noorden van Italië. Hij doet daar, in samen­werking met het WKZ, onderzoek naar jeugdreuma. Onder meer door van jeugdige patiënten bloed af te nemen en gewrichtsontstekingen te onderzoeken. Om beter zicht te krijgen op jeugdreuma legt hij de patiënten vragenlijsten voor. „We weten eigenlijk nauwelijks hoe jeugd­reuma zich ontwikkelt. Waarom ontwikkelt de ziekte zich bij het ene kind bijna niet en breidt bij een ander kind jeugdreuma zich bijvoorbeeld van de knie uit tot veertien andere gewrichten? Wij doen onderzoek naar verschijnselen die het toekomstige verloop van jeugdreuma zouden moeten voorspellen. Onder meer met die informatie proberen we de ziekte met gerichte medicaties zo veel mogelijk te remmen.”

Van Dijkhuizen bivakkeert in een appartement op loopafstand van het ziekenhuis. „Vanaf mijn dak­terras zie ik de Middellandse Zee en de bergen. Heel mooi. Tussen de gebouwen van het ziekenhuis is veel groen, er zijn palmbomen.” Om zich vlot in de Italiaanse stad te kunnen verplaatsen, heeft hij een scooter aangeschaft. „Scooters zie je veel in Genua, dat tussen glooiende heuvels ligt.” Het klimaat is heel anders dan in Nederland. „In november en december was het nog erg zonnig. Januari schijnt de koudste maand van het jaar te zijn.”

De beginperiode in Italië viel niet mee voor Van Dijkhuizen, die vooraf een stoomcursus Italiaans deed. „Ik voelde me best alleen, ik heb me daar flink op verkeken. Met mijn buren had ik in het begin niet veel contact. Ook al omdat ik toen het Italiaans niet goed beheerste en de buren geen Engels spreken. Daarbij komt dat Italianen nogal gesloten zijn. Nu gaat de taal me beter af en heb ik meer contacten met de buren.”

Kreeg hij in zijn studenten­tijd thuis zijn eten voorgeschoteld, in zijn appartement in Genua moet hij zichzelf zien te redden. „Ik nam een boek met pastarecepten mee. Ik ben niet zo’n fan van aardappels en eet vrijwel alleen pasta’s, gemengd met groenten.”

Van Dijkhuizen, verbonden aan de gereformeerde gemeente in Amersfoort, sloot zich in Genua aan bij de waldenzische kerk. „Die kerk is niet vergelijkbaar met de gereformeerde gemeente. De cultuur is anders. Er worden geen psalmen gezongen. Ze gebruiken een boek met hymnes; er wordt normaal gesproken met het orgel gemusiceerd, maar soms met trommels en gitaren. Toch voelde ik me daar snel op mijn gemak. Ik vind het belangrijk om deel uit te maken van een kerkelijke gemeenschap, waar je samen bidt, zingt en Bijbelleest. Op zondag beluister ik verder via internet nog twee preken van onze gemeente in Amersfoort.”

In het ziekenhuis heeft hij het naar zijn zin. „Ik voel me echt bij het team horen. Medische termen in het Italiaans kan ik aardig volgen, maar als collega’s enthousiast vertellen wat ze in het weekend hebben mee­gemaakt, wordt het lastiger.”

Hij ziet verschillen tussen de zorg in Nederland en in Italië. „In Nederland is de zorg efficiënter. Daar spreekt een arts op een ochtend twintig patiënten, in Italië zijn dat er op een dag tien. Patiënten in Genua zitten soms uren te wachten, zonder te vragen of ze al aan de beurt zijn. In Nederland is dat ondenkbaar.”

In Italië staan artsen hoger in aanzien. „Als ik in witte jas door het ziekenhuis loop en iemand raakt me per ongeluk aan, dan is het gelijk: „Scusi a Lei dottore”: sorry, dokter.”

serie De wending

Dit is het zesde en laatste deel in een serie over mensen die in het achterliggende jaar een grote verandering meemaakten.