In de nacht van 11 en 12 augustus dit jaar kregen de man en zijn 28-jarige ex-vriendin flinke ruzie. Uiteindelijk zou hij de vrouw geslagen en verkracht hebben. Dat vertelde de vrouw althans tijdens verhoren door de politie.

Twijfel ontstond echter vrij snel toen de voorzitter van de rechtbank haar vroeg of ze bij de politie de waarheid had verteld. „Ik heb niets verzonnen”, antwoordde ze na enige aarzeling. „Ik ben het alleen gedeeltelijk niet eens met wat er tijdens de aangifte is opgeschreven.”

Daarna volgde een warrige verklaring. Zo verklaarde ze dat haar vriend zich na de klap helemaal niet aan haar had opgedrongen en dat ze niet bang was geweest. Ze gaf uiteindelijk toe „om van het gezeur af te zijn. Maar als ik echt niet had gewild, dan was het volgens mijn vriend ook goed.”

Hierop stond de openbaar aanklager op en wilde de vrouw oppakken wegens meineed. De voorzitter van de rechtbank concludeerde dat de vrouw wellicht zo geschrokken was van de gevolgen van haar aangifte voor haar ex-vriend, dat ze de scherpe kantjes van haar verhaal probeerde weg te halen. Hij vroeg haar dan ook waarom ze eigenlijk aangifte had gedaan. „Ik wilde eigenlijk niet dat het verkrachting werd genoemd. Toen ik mijn klacht wilde intrekken, was alles al definitief.”

Na meerdere schorsingen bleef de vrouw erbij dat ze toch wel vrijwillig heeft meegewerkt. Daarop werd ze door de parketpolitie aangehouden. De zaak komt binnenkort opnieuw voor, met een andere samenstelling van de rechtbank. De rechters die de zaak nu behandelen achten zich niet objectief genoeg meer.