Bij Gé thuis staan overal boeken: in de schuur, in de gang en in zijn studeerkamer. Sommige stapels hellen gevaarlijk over. „De grote lamp kan wel aan, maar de schakelaar zit achter de boeken.” Het gesprek vindt plaats in de schemer.

Zijn mooiste boek is ook meteen het oudste. „Een werk van ds. Willem Sluyter, ”Buytenleven” van 1716, de tweede druk. Dat schreef hij voor de boeren in de Achterhoek. Tijdens de oogst kwamen ze niet altijd toe aan de kerkgang, daarover heeft Sluyter dat boek gemaakt. Een stichtelijk boek met korte overdenkinkjes, gezangen en dergelijke. Voor iedere dag een stukje. Ik zit er ’s avonds geregeld in te lezen. Dat vind ik mooi, die taal doet me wat.”

Nijkamp heeft een rooms-katholieke achtergrond. „Ik probeer zo eerlijk mogelijk te leven. Ik ben gelovig, ja. Er moet iets zijn. Wat precies weet ik niet, maar kijk om je heen: dat kan er allemaal niet vanzelf gekomen zijn.”

Nijkamps vader was klompenmaker en na schooltijd moest Gé vaak klompen wegbrengen naar boeren in de omgeving. „Ik heb veel mensen leren kennen, maar dat gesjouw met die klompen vond ik niks. Als je uit school komt, wil je als kind voetballen en geen klompen bezorgen.”

Nijkamp doorliep de ambachtsschool en begon op z’n veertiende met draaien en frezen bij metaalfabriek Brons en Evers in Borne. „Ik heb er veertig jaar met plezier gewerkt. Door die veertig dienstjaren kon ik op mijn 54e met de VUT en had ik alle tijd om andere, mooie dingen te doen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in bedrukt papier. Ik lees één streekkrant én vijf landelijke dagbladen.”

Hij trouwde op zijn veertigste met Margreet Hermelink, een lerares Duits. „We geven elkaar de ruimte voor onze interesses.”

Al ruim twintig jaar maakt Nijkamp de populaire Twentse Spreukenkalender, waarin ieder jaar een andere Twentse kern centraal staat. Dit jaar Losser aan de oostgrens en volgend jaar Rijssen aan de Twentse westgrens. „Ik knip alles uit wat ooit bruikbaar is voor de kalender of een lezing. Alles gaat in stalen archiefkasten met hangmappen, anders kun je niets terugvinden.

Ik houd van vogels, planten, dieren, ansichtkaarten, historie van Borne en van de Joden. En de streektaal van Twente natuurlijk; alles boeit me. Ik koop er steeds weer boeken bij en ik weet ook waar ze allemaal staan. Dat heb ik vastgelegd.”

Hij toont een veelgebruikt notitieboek met bol kartonkaft en twee elastieken. „Mijn notitieboek heb ik altijd in mijn rugzak. Hij is al een paar keer flink nat geworden. De bladzijden zitten los. Als ik hem laat vallen, weet ik niet of ik de bladen weer op volgorde krijg.”

Nijkamp, die al twintig jaar kampt met leukemie –„een milde vorm waar ik nu weinig last van heb”– is van vele markten thuis. „Ik heb tien keer de Vierdaagse van Nijmegen gelopen en vijf keer de Wandel Elfstendentocht. Ik heb rijbewijzen van motor tot en met vrachtwagen, maar ik heb mijn auto verkocht. Je kunt overal per fiets komen. Je blijft in beweging. Langere afstanden leg je heel goedkoop af per trein. Een auto heb ik niet nodig.”

Boekenwalhalla

Ook vlees en vis zijn noodzakelijk, vindt de gepensioneerde metaalbewerker. „Ik ben al veertig jaar vegetariër en daar voel ik me prima bij. Ik ben fel tegenstander van de jacht. Dat heeft me ook wel vrienden gekost, maar ja, als ik ergens tegen ben, zeg ik dat gewoon hardop. Ik zie een dier nu eenmaal liever in de natuur dan op mijn bord.”

Ondanks zijn boekenwalhalla, leest Nijkamp zelden een echte roman. „Ik kom er niet aan toe. Er zijn nog zó veel andere dingen te lezen en dingen te doen. De politiek in de krant sla ik ook altijd over. Politici hebben zelden iets origineels te melden, ik wil er geen tijd aan spenderen.”