Een „wereldbaan” heeft ze, vindt ze zelf. „Het blijft heel bijzonder dat een bruidspaar zijn levens­verhaal aan mij wil vertellen en dat ik mag bijdragen aan een mooie huwelijksdag.”

Veertien jaar geleden begon Jolanda van de Geer als babs bij de gemeenten Dodewaard en Echteld, die beide zijn opgegaan in de gemeente Neder-Betuwe. Jaarlijks sluit ze twintig tot dertig huwelijken. „Ik maak veel leuke dingen mee, tijdens de gesprekken die ik vooraf met aanstaande bruidsparen heb en in de trouwzaal. Het zou jammer zijn om de herinneringen daaraan voor mezelf te houden.”

Met een toespraak „op maat” sluit de Neder-Betuwse babs aan bij de stijl van het bruidspaar. „Wil het stel een serieus verhaal, dan doe ik dat. Een aantal anekdotes op rij is ook goed. Twee minuten van de ceremonie zijn echter altijd plechtig: als bruid en bruidegom elkaar trouw beloven. Het geven van het jawoord moet een bijzonder ogenblik zijn.”

Sommige trouwlustigen kende ze al: een buurman, de kraamverzorgster bij de geboorte van een van haar kinderen. Van één gezin is ze de „familiebabs.” Deze maand sluit ze het huwelijk van nummer vier.

Kasteel Wijenburg in Echteld is een geliefde trouwlocatie. Daardoor ontmoet de ambtenaar soms volslagen onbekende bruidsparen uit andere delen van het land. Zo kwam een legergeneraal op haar pad. „Er zouden veel chique gasten op het bruiloftsfeest zijn. Ik stond er met knikkende knieën. Maar op het moment zelf steeg ik boven mezelf uit. De sfeer was warm en gemoedelijk. Ik kijk er met een goed gevoel op terug.”

In haar boek vertelt Van de Geer hoe ze eraan meewerkte dat een bruid een weddenschap won en ook hoe ze zelf tijdens een andere huwelijksplechtigheid werd verrast. „De bruid kwam uit Zwitserland. In een jolige bui schreef ik onder aan het formulier voor de voorbereidingen voor de trouwceremonie: „Graag de bode in een lederhose met een koebel om zijn nek.”

Bode Wouter verscheen die dag in Zwitsers ornaat. Hij liep rechtstreeks naar me toe, ging op één knie zitten en vroeg mij ten overstaan van een propvolle trouwzaal ten huwelijk. Ik wist niet waar ik moest kijken.”

Achter in de verhalenbundel vermeldt de schrijfster tips en wetenswaardigheden rond de huwelijksceremonie, bijvoorbeeld over ringkussentjes. „Ik heb ze gezien in alle kleuren en maten, de een nog mooier dan de ander. Heel origineel was een gaffel bij een boerenhuwelijk, een twee­tandige greep waar boeren de koeien hooi mee voeren. De trouwringen zaten om de tanden van het gereedschap.”