Bij een omvangrijke zaak die veel media-aandacht krijgt, zoals in dit geval, wordt door Slachtofferhulp in de regel een beroepskracht op de zaak gezet. Die evalueert elke zaak apart en formuleert omzichtig een hulptraject. In een aantal gevallen is door ouders al aangifte gedaan. Op verzoek verleende SN hulp daarbij. Slachtofferhulp drukt aangifte nooit door. „We gaan echt in op individuele hulpvragen. Er zijn ouders die absoluut niet van een juridisch vervolg willen weten”, aldus Koelewijn. Anderen zijn wel uit op straf voor de verdachte.

Waar het ene kind de ervaring gemakkelijk wist of verdringt en overgaat tot de orde van de dag, kunnen bij een ander de ervaringen leiden tot een trauma. In dat laatste geval zorgt SN voor doorverwijzing. Koelewijn: „Sommige zaken zijn al 8 jaar oud. Wie toen 12 was, is nu al 20. Kinderen zijn soms allang met hun leven verdergegaan. We moedigen niets specifiek aan en bespreken altijd in elke zaak alle voors en tegens en adviseren dan. Het slachtoffer neemt feitelijk elke beslissing over hulp helemaal zelf. Wij bewegen mee met ieder afzonderlijk kind.”

Cruciaal bij zaken met kinderen is de rol van de ouders. „We merken regelmatig dat kinderen zichzelf minder als slachtoffer beschouwen dan dat de ouders dat doen. Wij herhalen dikwijls tegen ouders: práát met je kind.” Vooral de rol van de social media mag onderwerp van gesprek zijn. Internet speelt volgens SN een toenemende rol bij seksuele ervaringen. „Social media zijn leuk, maar de ouder mag wel over de schouder van het kind meekijken en zo nodig waarschuwen. De fascinatie is groot en de kinderen hebben een leeftijd waarop ze willen ontdekken”, aldus Koelewijn.

De uitgebreide publiciteit is een lastig aspect voor Slachtofferhulp. Enerzijds werkt de vele aandacht preventief voor kinderen omdat het één grote waarschuwing tegen dit soort praktijken is. Anderzijds legt het soms schrijnende pijn bloot die niet door alle betrokkenen op prijs wordt gesteld.