Voor het zestiende jaar hield de stichting Trekpaard en Recreatie zaterdag wedstrijden voor trekpaarden. Iedere zomer worden er op zes locaties, verspreid over Nederland en België, wedstrijd­dagen gehouden, waarna een finale volgt. Deelnemers zijn vanuit het hele land naar de Zuid-Bevelandse polder gekomen. Hun paarden moeten ten minste 650 kilo wegen en geregistreerd staan bij een erkend stamboek van trekpaardrassen.

De aanspanningen maken eerst een rondrit van zo’n 8 kilometer. Per traject wordt de snelheid aangegeven en de kunst is om die zo goed mogelijk te benaderen. Bij terugkomst wordt de paarden geen rust gegund, maar volgen de hindernissen.

Grote strobalen staan onder andere dambordsgewijs opgesteld. De menner moet de bordjes volgen en keurig in de goede volgorde tussen de pakken stro door rijden. Dat is niet eenvoudig. De afstand tussen de strobalen is niet veel meer dan 4 meter en het vergt veel behendigheid om paard én wagen daar tussendoor te manoeuvreren. Toch gaan veel paarden er snel tussendoor, om in vliegende vaart bij de finish te eindigen.

Achter de menner staat de groom op de wagen. Coördinator Andrie de Buck legt die functie uit als ”het stuurwiel”. 
„De groom zorgt voor tegenwicht en geeft zo nodig aan­wijzingen aan de menner.”

Niet altijd gaat het manoeuvreren goed. Eén paard neemt de bocht te krap. Het voorwiel van de wagen komt tegen een strobaal en trekt die van zijn plaats. Even later kunnen vier mensen ternauwernood de baal weer naar de goede positie duwen.

Op andere dagen zijn de meer specifieke trekpaardproeven. Een parcours afleggen met een lange boom van 6 meter of een dwarsbalk van 3 meter kan dan een wedstrijdonderdeel zijn. Ook de behendigheid van het rijden met twee sledes achter elkaar bevestigd of een slede vol tonnen kan dan beoordeeld worden.

Roepen trekpaarden bij veel mensen gedachten aan vroeger op, toch zijn de deelnemers niet enkel grijzende senioren. De Buck: „Het aantal deelnemers stijgt en dat komt vooral doordat er veel jongeren bij komen. Sommigen zijn nog niet eens twintig jaar.”

Sandy Krijnen is speciaal uit Dalfsen gekomen voor de wedstrijden en doet samen met man Roel al voor het zevende jaar mee. Haar trekpaard hoeft thuis geen ploeg meer te trekken, maar toch kiest ze voor dit soort paarden. „Trekpaarden zijn heel rustig en de wereld van trekpaarden is heel gemoedelijk. ’t Gaat niet om geld, maar om de sfeer.”

Ook het trekpaard van Daniëlla Werrens uit Wuustwezel (België) hoeft thuis niet meer het land te ploegen. Daarom verloor ze eerst altijd op die onderdelen. „Nu hebben we toch maar een oude boomstam, een ijzeren balk en dergelijke opgezocht om te oefenen. Dat helpt.”