Dat blijkt uit een studie waarop geograaf S. Temmerman maandag is gepromoveerd aan de Katholieke Universiteit Leuven. Temmerman heeft een wiskundig model ontwikkeld dat de aanpassing van zulke natuurgebieden voorspelt.

De Vlaamse geograaf heeft de zogeheten schorrengebieden langs de Schelde bestudeerd, waarvan Saeftinghe er een is. Schorrengebieden komen alleen bij springtij (twee keer per maand) onder water te staan, waardoor bijzondere plantengroei mogelijk is. Deze gebieden lijken zeer kwetsbaar voor de geringste stijging van de zeespiegel. Temmerman ontdekte echter dat het waterpeil in de Schelde al een halve meter hoger is dan vijftig jaar geleden, maar dat de schorren desondanks niet zijn verdronken.

Dat komt door een automatische aanpassing, legt Temmerman uit. „Als het waterpeil hoger wordt, worden de schorren door meer en hoger water overstroomd. Bij een hogere instroom is de stroomsnelheid meestal hoger en wordt meer sediment aangevoerd en afgezet.” Door de komst van meer slib- en zanddeeltjes worden de schorren opgehoogd en is het evenwicht hersteld.

Het automatische herstel loopt wel gevaar. Veel landen nemen maatregelen tegen de erosie van land langs rivieren, om te kunnen besparen op dure baggerwerken. Daardoor dreigt er te weinig slib in het water te komen. „Je ziet bijvoorbeeld in Amerika dat bij de Missisipi-delta wel schorrengebieden verdronken zijn. Dat komt omdat in de Missisipi maatregelen genomen zijn om de slibtoevoer te verminderen”, aldus Temmerman.

Het door de Vlaming ontwikkelde wiskundige model voorspelt hoeveel slib het rivierwater minimaal moet bevatten om de schorrengebieden te kunnen behoeden voor verdrinking.