Het vermiste kind moet jonger zijn dan 18 en er moet direct gevaar bestaan voor het leven of directe vrees voor ernstig letsel. Ook moet er genoeg informatie zijn over het slachtoffer, een mogelijke ontvoerder of een gebruikte auto. Jaarlijks gaan er 3 tot 5 alarmeringen uit.

Het systeem dankt zijn naam aan Amber Hagerman uit Arlington, Texas (VS). Dit 9-jarige meisje werd in 1996 ontvoerd en vermoord. Schijf: „Uit onderzoek is gebleken dat dit soort daders snel en genadeloos toeslaat. In die gevallen telt iedere seconde. In Amerika is het waarschuwingssysteem dat men had ontwikkeld voor tornado’s ingezet voor dergelijke ontvoeringen. Dat is uitgegroeid naar het huidige Amber Alert.”

Het criterium levensgevaar geldt in Nederland niet alleen bij ontvoeringen, zegt Schijf. „We gebruiken het ook in andere situaties. Daarmee wijken we af van andere landen, zoals bijvoorbeeld Frankrijk, die alleen een Amber Alert uitdoen bij een ontvoering. Het gevaar moet wel even ernstig zijn: een grote kans dat het kind binnen een paar uur kan overlijden of ernstig gewond kan raken.”

In Nederland zijn, aldus Schijf, eigenlijk twee soorten Amber Alerts. „Het alert wat overduidelijk is en direct uitgestuurd kan worden omdat er getuigen zijn die het levensgevaar kunnen beamen. Getuigen van een ontvoering bijvoorbeeld. Daarnaast is er een vermissing die start met heel weinig informatie, waarbij de urgentie steeds duidelijker en aannemelijker wordt, waardoor na enkele uren alsnog besloten kan worden over te gaan tot een Amber Alert. We kunnen niet voor ieder kind een alert uitsturen. Eerst moeten we aanwijzingen hebben dat er meer aan de hand is dan iemand die verdwaald is.”

Die aanwijzingen zijn uiteenlopend en vat Schijf samen als „verdachte omstandigheden”. „Ieder zaak had weer andere omstandigheden die een rol speelden bij de keuze over te gaan tot een Amber Alert.”