Hij is voorzitter van de wetenschappelijke raad van de Nederlandse Reanimatie Raad. Ook werkt hij bij het Medisch Centrum Leeuwarden. Hij heeft gestudeerd aan de Vrije Universiteit Amsterdam (1980-1989).

In een eerder interview met tijdschift Aios zei Kuiper dat hij zelf denkt dat zijn affiniteit met reanimatie komt, omdat hij meerdere keren deze levensreddende acties buiten het ziekenhuis heeft meegemaakt. De reanimatie die bij hem de meeste indruk heeft gemaakt, is die bij een klein kind bij een meertje in Frankrijk. „Dat kind werd als drenkeling levenloos uit het water gehaald”, herinnert hij zich. „Ik ben samen met mijn vrouw direct begonnen met reanimeren en binnen enkele minuten kwam het kindje weer bij kennis. Door deze indrukwekkende ervaring heb ik meer inzicht gekregen in de betekenis van reanimatie voor mensen en hun familie.”

Kuiper heeft na het ongeluk van Friso uitgebreid in de media uitgelegd hoe de gezondheidssituatie van de prins moest worden gezien. ‘Minimal consciousness’, zoals de gezondheidstoestand van prins Friso ook wordt genoemd, betekent dat een comapatiënt na lange tijd weer af en toe kan reageren op vragen of prikkels uit zijn omgeving, legde neuroloog-intensivist Kuiper vaak uit. „Iemand die in een coma belandt, heeft geen dag- en nachtritme en heeft zijn ogen gesloten. Na een tijdje verandert dat in een vegetatieve toestand. Dan heeft iemand wel een ritme, kan hij soms gapen of doet hij bijvoorbeeld zijn ogen open en dicht. Hij reageert echter nog niet op prikkels uit zijn omgeving. Bij ‘minimal conciousness’, minimaal bewustzijn, gebeurt dat wél af en toe.”

Na een periode van minimaal bewustzijn treden bij sommige patiënten opnieuw veranderingen op. Zij gaan dan duidelijker reageren op hun omgeving, bijvoorbeeld via woord en gebaar. Daadwerkelijk uit de coma ontwaken is nóg een flinke stap verder. Kuiper betwijfelt of dat in het geval van prins Friso ooit mogelijk is, zei hij eerder.