Dat zei maandagmiddag een naaste vriend van de moeder van de broertjes Ruben (9) en Julian (7) uit Zeist na afloop van de uitvaart van de kinderen. De broers zijn op de lommerrijke Zeister begraafplaats naast elkaar begraven. Op hun graven worden de vergeetmenietjes en andere plantjes gepoot, die hun klasgenootjes maandagmiddag meenamen.

„Dat was een idee van moeder Iris, omdat een van de jongens erg met milieu bezig was. Losse bloemen vergaan, deze plantjes zijn blijvend”, zei de vriend tegen het ANP. De moeder heeft aan het eind van de uitvaart zelf de ongeveer 200 genodigden bedankt voor hun betrokkenheid in de afgelopen drie weken. „Ook kaarten, brieven, berichten, het wordt allemaal enorm door de familie gewaardeerd.”

Naasten kregen op dinsdagmiddag 7 mei een sms’je van moeder Iris dat de kinderen kwijt waren. „Dat geloof je niet, dat kan niet.” De 38-jarige vader was eerder die dag dood gevonden in de bossen bij Doorn. Hij pleegde zelfmoord. Pas later op de dag bleek dat zijn zoontjes onvindbaar waren. De man heeft zijn kinderen zeer waarschijnlijk kort voor zijn eigen dood om het leven gebracht.

De weken daarna, toen iedereen naar de jongens op zoek was, waren „een horrorscenario”, zegt de huisvriend, die met zijn vrouw bijna voortdurend bij de familie van de broertjes was. „ De wereld om ons heen ontplofte. We bedachten zelf ook steeds andere plekken waar ze zouden kunnen zijn. Tips van paragnosten: zoek maar uit, baat het niet dan schaadt het niet. Maar waar moet je zoeken? Er zijn hier zoveel bossen en hij was het halve land doorgereden.”

De familie ging in gedachten ook vaak langs plekken in en rond Wijk bij Duurstede, waar de vader opgroeide. „Maar de slootjes rond Cothen waren niet echt bij ons opgekomen.” De familie is daarom innig dankbaar dat Ruben en Julian toevallig door een oplettende wandelaar zijn gevonden. „Stel je voor dat ze nooit waren gevonden, dat zou erger zijn geweest dan iemand zich kan voorstellen. En het is al onvoorstelbaar genoeg.”

Ook burgemeester Koos Janssen van Zeist beklemtoonde tijdens de uitvaart dat er nauwelijks troost voor de naaste familie is. „We staan aan het begin van een zoektocht naar troost. Alle troost in heel Nederland bij elkaar is nog niet genoeg voor de moeder die haar kinderen verloor. Dat hier vandaag troostrijke gedachten van klasgenootjes zijn voorgelezen, is misschien een klein begin van troost.”

Van Lambalgen: „Haar kinderen waren het enige waar Iris voor leefde. Ze wilde geen afscheid van ze nemen, ze waren het meest dierbare wat ze had. Nu ze zonder hen verder moet, zal het nog heel lang duren voor ze dat een plekje kan geven.”