Elk jaar verdwijnen er tussen de 16.000 en 20.000 personen in Nederland. Hoeveel daarvan kinderen zijn, is volgens het Landelijk Bureau Vermiste Personen (LBVP) niet bekend. De meest recente cijfers hierover komen uit 2011. De Landelijke Werkgroep Vermiste Personen schatte toen dat er in het jaar daarvoor ruim 13.000 kinderen werden vermist in Nederland.

Langerak heeft via de vereniging, die sinds 1995 bestaat, contact met 70 leden waarvan een dierbare vermist wordt. Daar horen ook enkele ouders bij. Die zijn volgens Langerak vooral op zoek naar lotgenoten. „In het verleden zag ik hoe ouders zich terugtrokken en hun gevoelens opkropten. Dit leidde bij sommigen tot depressies of scheidingen”, zegt Langerak.

Zelf weet hij hoe het voelt om een dierbare te missen. In 1984 verdween de 19-jarige zus van zijn vrouw. Het politieonderzoek wat daarop volgde, leverde niets op. Zes jaar geleden sloot de politie de zaak definitief. „Natuurlijk raakt je dat, maar na verloop van tijd leerden wij de draad weer op te pakken. Dat we ons verhaal konden delen met andere achterblijvers, heeft ons enorm geholpen.”

De politie gaat sindsdien beter om met vermissingen, vindt Langerak. Zeker als het om kinderen gaat. „Bij volwassenen zijn meer verschillende scenario’s mogelijk. Dat maakt het ingewikkeld. Verder komt het nieuws over vermiste kinderen zowel bij agenten als bij het publiek dubbelhard aan. Dat zag je ook bij de broertjes Ruben en Julian”, aldus Langerak.

Hij raadt ouders aan snel aangifte te doen als hun kind vermist wordt. „Zorg ervoor dat je een vaste contactpersoon krijgt en spreek daar vaak mee. Sluit jezelf in ieder geval niet af van je omgeving en blijf praten over hoe je je voelt.”