Hij is er nog verwonderd over. Burgemeester Gradisen van de toenmalige gemeente Liesveld ging vorig jaar met het oog op een fusie van de gemeenten Liesveld, Nieuw-Lekkerland en Graafstroom tot gemeente Molenwaard vast solliciteren en de eerste poging was meteen raak. Gradisen vertrok eind mei naar Mook en Middelaar in Limburg. „De raad vroeg toen aan commissaris van de Koningin of ik de resterende zeven maanden burgemeester mocht worden. Unaniem. Dat deed me goed. Als politicus krijg je nogal eens kritiek, maar hier sprak veel waardering uit. Ik ben niet op het burgemeesterschap uit geweest, heb nooit naar zo’n functie gesolliciteerd. Maar leuk om mijn loopbaan zo af te sluiten.”

Het werd een speciale ervaring. „Ik ben jaren wethouder geweest, heel lang locoburgemeester en in vacaturetijd ben ik ook weleens actief geweest als waarnemer. Het dragen van die ambtsketen was nu toch anders. Ik kreeg te maken met collega-burgemeesters. En met de inwoners. Niet als bestuurder, maar als burgervader. Je deelt lief en leed met de mensen. Je bent present bij jubilea en huwelijken, maar ook bij droeve gebeurtenissen. Belangrijk dat je er op zulke momenten bént voor de inwoners.”

Oorspronkelijk was Van Gelder timmerman. Al snel voelde de geboren Nieuwlander zich aangetrokken tot de politiek. „Van huis uit heb ik meegekregen om iets te doen voor de medemens en de gemeenschap als geheel. Dat vond ik mooi aan politiek. En dan vooral aan plaatselijke politiek. Zo kun je iets voor anderen betekenen.”

De keuze voor de SGP was voor de aimabele Van Gelder vanzelfsprekend. „We zijn gehouden om te leven zoals de Bijbel ons dat voorhoudt. Politiek gaat vaak over zakelijke dingen; veel wordt in Den Haag bepaald. Maar je kunt er ook een plaatselijke invulling aan geven.”

Van 1978 tot 1986 was hij lid van de gemeenteraad van Nieuwpoort, waar hij en zijn vrouw na hun huwelijk waren gaan wonen. Na een herindeling maakte hij in 1990 zijn rentree in de raad van Liesveld. Acht jaar later werd hij wethouder en locoburgemeester. „Ik heb dingen mogen doen die ik graag deed. Ze zeggen weleens: Wie van zijn hobby zijn beroep maakt, hoeft nooit meer te werken. Zo heb ik het ervaren: ik heb het altijd met plezier gedaan. Open en eerlijk. Zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Dat werd gewaardeerd.”

Van Gelder is positief over de sfeer in de samenleving en de politieke arena van het voormalige Liesveld. „Er werd nooit op de man gespeeld. Altijd was er een basis van vertrouwen. Soms werd een voorstel weggestemd. Dat kon gebeuren. Maar er werd niet aan je stoelpoten gezaagd. Mensen mochten fouten maken. Natuurlijk verschilden fracties van mening. Na een pittige discussie stond de hele raad achter het genomen besluit. Prettig om zo te werken.”

De afgelopen periode was de fusie de klus die de meeste aandacht vroeg. Onvermijdelijk, die herindeling, benadrukt Van Gelder. „Zelfs met 30.000 inwoners moet je samenwerken in de regio. Maar: verdere opschaling lijkt een vlucht vooruit. Steeds groter is niet steeds beter.”

Hij is enthousiast over de nieuwe aanpak in Molenwaard. „We werken met een nieuw concept, zonder vast gemeentehuis. Ondanks de herindeling proberen we de gemeente dichter bij de burger te brengen. Bezorgen rijbewijzen en paspoorten thuis – nog nergens vertoond.” Bijt zich even op de lippen. „Tja, ik hoor het zelf ook. Ik zeg nog steeds ”we”. Het is even wennen: ik ben helemaal gestopt met de politiek. Dat vond ik verstandiger. Dat ik ’s avonds niet meer weg hoef, went snel. Maar al die contacten; die mis ik.”

Hij heeft nog wat bestuurlijke functies; is actief voor de kerk. „En ik ga misschien als vrijwilliger aan de slag. Ik heb nu ook meer tijd om te klussen; ik ben druk bezig bij mijn dochter.”

Ook heeft hij nog een hartenkreet. „Ondanks de herindeling moet elke kern zijn dorpsgevoel houden. Dat is de kracht van onze samenleving.” En een anekdote: „Kijk dat bordje: onbewoonbaar verklaard. Dateert uit 1963. Ik heb het raadsbesluit nog. Wij hebben dat pand gekocht, afgebroken en opgebouwd met dezelfde materialen. Toen het klaar was, heb ik het bordje weer opgehangen. Vond ik grappig. Toen onze jongste dochter trouwde, heb ik het er voor één dag af geschroefd. Die vond het maar niks met het oog op de foto’s.”