Een betraande moeder Aida omhelst de minister als zij de felbegeerde beschikking en bloemen in haar handen gedrukt krijgt.

Het werd feest donderdag toen zij terug in hun huis in ’s-Hertogenbosch kwamen, met familie, vrienden en bekenden. Meer dan zeven jaar van onzekerheid zijn voorbij. Aida is ziek geworden en heeft een hoge bloeddruk, van de spanning, zegt ze. „Maar ik wil een sterke vrouw zijn en zo snel mogelijk weer werken”, zegt ze enthousiast. Ze werkt in een magazijn.

Ook haar man Mermin (1958), zoons Denis (1982) en Vanja (1984) en oudste dochter Sanela (1981) werken, allen bij de voormalige PTT. De jongste, Dijana (1987), volgt een opleiding uiterlijke verzorging. Veel asielzoekers mogen niet werken als ze nog in de procedure zitten, maar Bosnische vluchtelingen kregen wel een werkvisum via de vreemdelingendienst.

Aida en Mermin, nu halverwege de veertig, kwamen zeven en een half jaar geleden in Nederland aan. In Tuzla was het voor hen niet meer uit te houden en zij besloten met hun kinderen een betere toekomst in Nederland te zoeken. De moeder en broer van Aida waren al in Nederland en hebben inmiddels ook een status.

De eerste twee en een half jaar hadden ze een tijdelijke verblijfsvergunning in verband met de oorlogssituatie in Bosnië. Het gezin wilde ook daarna in Nederland blijven en begon een asielprocedure. Ze gingen na aankomst naar een opvangcentrum in Eindhoven en wonen nu al meer dan zes jaar in ’s-Hertogenbosch. Ze voelen zich goed in Nederland en spreken Nederlands, met name de kinderen. Over het verleden willen ze niet spreken. „De verleden tijd is moeilijk voor ons”, zegt Mermin.