De aanpak is al dertig jaar succesvol in de Verenigde Staten. Doel is om contact met gebruikers te leggen en die vervolgens niet meer los te laten. „Ook als ze geen hulp willen, vinden ze ons op hun pad. We bemoeien ons net zolang met ze tot ze ’ja’ zeggen”, aldus De Faria.

Nieuw aan de ACT-methode is ook dat specialisten uit alle mogelijke disciplines samenwerken. Het team bestaat uit een veldwerker, psychiater, ervaringsdeskundige, maatschappelijk werker, woonbegeleider, activiteitenbegeleider, verslavingsdeskundige en een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige.

„We willen op alle gebieden van het leven van een junk ingrijpen”, zegt projectleidster A. Bouwman. „Niet alleen de verslaving, maar ook wonen, werken, dagbesteding en de financiële situatie. We verwachten niet dat de verslaafden meteen modelburgers worden. Het streven is om stabiliteit in hun leven te brengen, zodat ze geen overlast meer veroorzaken.”

Juist die overlast is ergernis nummer één onder de Rotterdamse burgers, blijkt uit onderzoek van de gemeente. Die vinden het zeer belangrijk dat het college de verslaafden aanpakt. Zeker nu zij geen drugs meer kunnen kopen in de Pauluskerk zwermen de junks uit over de stad en veroorzaken overlast en criminaliteit.

Het college heeft beloofd voor 2006 de zevenhonderd lastigste klanten te helpen met op maat gesneden hulp of straf. De ’assertive community treatment’ is een van de vijf behandelingen die de verslaafden kunnen ondergaan.

De ACT kent geen dwang. De hulpverleners proberen liever het vertrouwen van de junks te winnen. Eerst een kop koffie met ze te drinken en ze te motiveren mee te werken. „Mensen roepen al gauw dat we de junks van straat moeten vegen”, zegt Bouwman. „Ze vergeten alleen, dat ze niet zomaar verdampen. We moeten iets met ze doen. Wij gaan op de verslaafden af en laten niet meer los.”