Dat antwoordde de dijkgraaf van hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden gisteren op schriftelijke vragen van SGP-raadslid G. van Leeuwen over de veiligheid van de Lekdijk bij het Utrechtse rivierdorp Tull en ’t Waal in de gemeente Houten.

Piping treedt op wanneer tijdens hoogwater het kwelwater dat onder de rivierdijk stroomt zand meevoert. Vervolgens ontstaat er onder de rivierdijk een pipe, een kanaal waaruit zand is weggespoeld. De dijk wordt ondermijnd en kan vervolgens inzakken.

Volgens de dijkgraaf voldoet de Lekdijk bij Tull en ’t Waal nog steeds aan de vastgestelde veiligheidseisen. Onderzoek van ingenieursbureau Arcadis heeft echter aangetoond dat piping verder achter de waterkering kan optreden dan voorheen werd gedacht. De kans op een dijkdoorbraak is daardoor groter dan voorheen werd aangenomen.

Volgens de nieuwe inzichten zouden veel rivierdijken, die nu zijn goedgekeurd, alsnog worden afgekeurd. De nieuwe rekenregel is echter nog niet door het ministerie van Infrastructuur en Milieu vastgesteld.

Een van de gevolgen van de nieuwe rekenregel is dat mogelijk een groot deel van de waterkeringen als onvoldoende wordt beoordeeld. De dijkgraaf schrijft dat de nieuwe beoordelingsmethode nog niet is vastgesteld, omdat maatregelen tegen piping veel geld kosten en een fors beslag leggen op de ruimte.

Als de nieuwe pipingregel van toepassing wordt verklaard, zal circa 27 kilometer van de ruim 50 kilometer rivierdijk van het hoogheemraadschap langs de Nederrijn en de Lek niet voldoen voor wat betreft piping, aldus de dijkgraaf.

Het hoogheemraadschap benadrukt dat de veiligheid van de bewoners van Tull en ’t Waal door het nieuwe onderzoek niet is veranderd. Wel zijn de risico’s op een dijkdoorbraak groter dan voorheen werd gedacht.

SGP-raadslid Van Leeuwen gaf vanmorgen desgevraagd aan dat hij niet tevreden is met het antwoord van het hoogheemraadschap. „Het schap verschuilt zich achter de huidige rekenregels. Ik had verwacht en gehoopt dat de dijkgraaf het onderzoek serieuzer zou nemen.”