Hofstede was van begin jaren zeventig tot begin jaren negentig voorzitter van de christelijke vakcentrale CNV. In die positie heeft hij veel te maken gehad met het overheidsbeleid voor de mensen die hier destijds als gastarbeiders kwamen.

De oud-vakbondsman wees op de discriminatie van gastarbeiders. Volgens hem namen veel bedrijven liever geen buitenlanders aan. „Dit beperkte zich niet tot het bedrijfsleven, maar gebeurde ook in overheidsinstellingen en universiteiten.” Volgens Hofstede was tot in de jaren negentig het ideaalbeeld van een arbeider „een niet-gekleurde, gezonde, jonge, goed opgeleide man.”

Hofstede zei dat veel buitenlandse arbeiders tijdens de crisis begin jaren tachtig massaal in de WAO verdwenen. „Zowel voor het bedrijf als voor de werknemer was de WAO veel aantrekkelijker dan de WW. Iedereen boven de veertig mankeert wel iets, dus er was altijd wel een reden te vinden.”

De voorzitter van het Inspraakorgaan Turken, Tonca, was ook kritisch. Hij vindt dat het beleid te veel gespitst is op de kant van allochtonen en dat juist ook de autochtonen zouden moeten meewerken. „Ik heb het gevoel dat allochtonen hier worden gedoogd, maar niet geaccepteerd.” Ook noemt Tonca de manier waarop geld voor onderwijs wordt gebruikt „verspilling. Het geld is te breed ingezet. Zo helpt het de allochtonen niet.”

Oud-minister van Onderwijs Van Kemenade sprak overwegend positief over het gevoerde beleid. „Al vanaf begin jaren zeventig werd beleid gemaakt om de situatie van kinderen met achterstanden te verbeteren.” Hij noemde het integratiebeleid „geslaagd, maar nog niet volledig.” Om de integratie te voltooien, pleit de PvdA’er voor het instellen van een projectminister Integratie, voor een betere opleiding voor leraren Nederlands aan allochtonen en een hogere beloning voor onderwijzers in achterstandswijken.