Nadat stadsbewoners het ‘stadsboeren’ al ontdekten, richten nu in toenemende mate de bestuurders hun pijlen op het organiseren van stadslandbouw. Kleine groenplaatsen, braakliggende terreinen en daken van grote panden worden voorzien van allerhande groente-, fruit- en kruidenplanten waar stedelingen uit moeten gaan eten, is het devies. Vooral in Rotterdam, Amsterdam, Den Haag en Utrecht zijn politici volop bezig met het stimuleren van dergelijke initiatieven.

Stadsecoloog Kuypers waarschuwt voor te mooie praatjes over de voordelen van het nieuwe fenomeen. Het gevaar zit vooral in de grond, maar ook in de lucht. „In de stad zitten vaak veel meer zware metalen in de grond die gretig worden opgenomen door bladgroenten zoals spinazie en sla. Die metalen worden allemaal opgeslagen in het eetbare deel. Secundair is ook de grotere hoeveelheid stikstof in de stad een nadeel, al gaan de groenten er wel flink van groeien.”

Geïsoleerd voedsel verbouwen, zoals in de kassenbouw, is altijd veel beter, stelt Kuypers. „Dan kun je het vrijwel steriel opkweken.” Feit blijft dat de grond in stedelijk gebied over het algemeen meer is verontreinigd dan grond in de buitengebieden. „Maar”, stelt Kuypers, „ vooral veel jongeren denken dat voedsel uit de supermarkt komt. Ze weten absoluut niet meer hoe die werkelijk tot stand komt. Dan is elk middel geoorloofd om de waarheid over voedselverbouw weer dichter bij de mens te brengen.”

Dat politici dan soms overdrijven om het nieuwe fenomeen aan de man te brengen, hoort bij politiek bedrijven, vindt hij. „Om een verhaal goed te kunnen vertellen, moet je zaken soms wat uitvergroten om het simpel te houden.” Als voorlichtingskaravaan over voedselverbouw vindt hij de aandacht voor stadslandbouw daarom een goed idee. „Kinderen moeten zelf aan de slag in een moestuintje. Dan gaan ze ook veel makkelijker groente en fruit eten.”