De techniek is vooralsnog ontwikkeld voor vier soorten, in het kader van een Europese campagne tegen visfraude. De soorten zijn Atlantische kabeljauw en haring, tong en de Europese heek. Volgens de onderzoekers kan de methode gemakkelijk worden uitgebreid naar andere soorten en gebieden.

De methode is gebaseerd op het gegeven dat vissen uit een bepaald gebied een unieke geografische code hebben, zoals haring uit de Noordzee of kabeljauw uit de Oostzee.

Door DNA-analyse in een laboratorium kan met een accuratesse van 93 tot 100 procent worden achterhaald waar de vis vandaan komt, zelfs als die al is gekookt of verwerkt. Met de uitslag van de analyse in de hand kunnen visserij-inspecteurs vaststellen of de op het label vermelde vissoort en de geografische herkomst klopt.

Elk voor DNA-onderzoek redelijk goed uitgerust laboratorium kan de test uitvoeren, op enkele honderden vissen per dag. De kosten liggen rond de 20 euro per vis.

Bij het onderzoek werkten onderzoekers uit EU-landen, Noorwegen en Rusland samen. Het is onderdeel van een 3-jarig project dat op initiatief van de Europese Unie van de grond kwam om betere methoden tegen fraude te ontwikkelen.

Visfraude komt nog altijd veel voor. Dan gaat het bijvoorbeeld om het valselijk claimen dat de vis het product is van duurzame visserij of om het verkopen van goedkope soorten als dure soorten.