Van der Goot betoogde tegenover de rechtbank in Amsterdam dat de politie het huis van M. vlak na zijn aanhouding in december 2010 niet had mogen doorzoeken. Volgens de advocaat was de verdenking tegen zijn cliënt op dat moment namelijk te mager. De toen gevonden gegevensdragers met daarop onder meer de door M. zelf gemaakte kinderporno mogen dan ook niet als bewijs dienen, vindt de raadsman.

Wat overblijft aan bewijs, zijn de bekennende verklaringen van M. zelf. Zonder ander, ondersteunend bewijs zijn die echter onvoldoende voor een veroordeling, betoogde Van der Goot. „We mogen niet voetstoots uitgaan van de bekentenissen, altijd en overal.” De raadsman wees erop dat M. zijn verhaal tijdens politieverhoren soms wel heel gemakkelijk bijstelde, in zijn eigen nadeel.

M. heeft aangegeven, onder meer in chats met pedofielen, dat hij zijn slachtoffertjes selecteerde op een gebrek aan spreekvaardigheid. Zij kunnen dan ook niets betekenen als leverancier van ondersteunend bewijs. Volgens Van der Goot heeft het gros van de betrokken ouders niets aan hun kinderen gemerkt, in de periode dat het misbruik zich zou hebben voltrokken. Ook dat levert dus geen ondersteunende aanwijzingen op. De advocaat vindt dat de rechtbank heel precies te werk moet gaan bij de beoordeling van het bewijs: „Er mag geen ruimte zijn voor een alternatief scenario.”

In het enige geval waarin volgens Van der Goot wel voldoende bewijs is, zou M. een kind samen met een ander hebben misbruikt. Deze persoon heeft ook een verklaring afgelegd.