Het Britse politieke stelsels kent maar enkele grote partijen. Binnen al deze partijen zijn vanouds Bijbelgetrouwe christenen actief. Toen er in de Engelse en Schotse steden nog veel armoede was, sloten veel christenen zich aan bij Labour. De Conservatieve Partij trok meer leden vanuit het ”establishment” in de Engelse staatskerk. Dat verklaart waarom de ”Tories” in Schotland en Noord-Ierland nauwelijks aanhang hebben.

Sinds de culturele revolutie van de jaren zestig staan ook in Groot-Brittannië veel traditionele christelijke waarden onder druk. Alle politieke partijen in het Verenigd Koninkrijk bleken gevoelig voor de nieuwe orde. Binnen de Conservatieve Partij bleven de christelijke normen het sterkst in leven.

Toen de Labourregering van premier Blair in 2005 het geregistreerd partnerschap voor homoseksuelen invoerde, was het daarom duidelijk dat de meerderheid van de Conservatieven dat niet zou steunen. Maar nu de Conservatieve leider David Cameron zelf premier is, liggen de zaken anders. Hij maakt zich nu zelfs sterk voor de openstelling van het huwelijk voor homo’s, „niet ondanks, maar juist vanwege zijn conservatisme.”

Cameron ziet beloftes aan elkaar als het cement in de samenleving. Dit past helemaal in zijn visie op menselijke relaties in een moderne maatschappij. Het huwelijk tussen homo’s werkt daarvoor blijkbaar beter dan het al bestaande partnerschap.

Het invoeren van het homohuwelijk was in 2010 beslist geen verkiezingsbelofte van Cameron. Tot enkele maanden geleden bleef het erg onduidelijk of de regering deze kant op zou gaan. Het feit dat de Conservatieven in een coalitie zitten met Liberaal-Democraten (de Britse D66) zal zeker hebben bijgedragen.

Orthodoxe christenen binnen de Conservatieve Partij roeren zich echter nauwelijks rond dit onderwerp. Niet één van de parlementsleden die zich de afgelopen jaren afzetten tegen regelingen rond homorelaties, wil nu zijn zegje erover doen. „Te gevoelig”, zegt een medewerker van Edward Leigh, die zich vorig jaar in deze krant nog tegen het homohuwelijk keerde. Dat geldt voor meer parlementariërs.

Leigh sprak eind februari op zijn weblog wel steun uit voor de petitie ”Coalition for Marriage”. Door de partnerregistratie hebben homo’s alle rechten die ook voor een huwelijk gelden. Het huwelijk blijft iets voor hetero’s, aldus Leigh, om „in een stabiele omgeving kinderen te krijgen en op te voeden.”

Ook parlementslid David Burrowes sprak zich uit voor deze petitie, die in enkele weken al meer dan 350.000 ondertekenaars
heeft opgeleverd. In The Daily Telegraph zei hij te vrezen „voor andere vrijheden als het huwelijk wordt geherdefinieerd.”

Burrowes is zelf voorzitter van de Christian Conservative Fellowship (CCF). Deze organisatie wil zich echter niet uitspreken over het homohuwelijk, zegt directeur Colin Bloom. „Ons beleid is zo veel mogelijk contact te faci-
literen tussen de partij enerzijds en kerken en individuele christenen anderzijds. We stimuleren iedereen deel te nemen aan de consultatie van de regering over dit onderwerp. Het is niet onze rol om positie in te nemen. Bovendien is dit ook onder christenen een controversieel thema.”

De meerderheid van de reacties die CCF krijgt, is wel negatief, geeft Bloom toe. „Velen verwachten ook van ons dat wij onze stem verheffen. Maar als ik het uitleg, begrijpen de meesten dat dit onze geloofwaardigheid zou ondermijnen.”

De man met wie Burrowes in
1990 de CCF oprichtte, Tim Mont-
gomery, heeft recent aangegeven wel voor invoering van het huwe-
lijk voor homo’s te zijn. Niet dat hij
denkt dat de partij er stemmen mee
kan winnen –dat kan ze alleen met
economische thema’s– maar het is de enige manier om het huwelijk te redden, meent hij.

De Britse Christian Peoples Alliance (CPA) (een partij die momenteel geen enkele vertegenwoordiger heeft) spreekt zich wel uit. Voor de verkiezingen voor de stadsraad in Londen begin mei wil de CPA de ondertitel ”Steun het traditionele huwelijk” gaan voeren, zodat deze leus ook op alle stembiljetten staat.