Directeur Ineke Strouken van het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed interviewde oudere vrouwen die 29 februari aangrepen om hun vriend ten huwelijk te vragen. Ze hadden vaak lang verkering, maar hun vriend kwam niet over de brug. Op schrikkeldag grepen ze hun kans en deden een aanzoek.

Vrouwen mochten normaal mannen nooit vragen om te trouwen, omdat dat niet hoorde. Deze traditionele kijk op huwelijksaanzoeken hield stand tot in de jaren 90.

Het schrikkeljaar is verbonden met allerlei soorten bijgeloof, die erom draaien dat schrikkeldag eigenlijk niet bestaat. Het woord komt van het oud-Nederlandse ”scricken” dat springen of huppelen betekent. 29 februari vormt tussen 28 februari en 1 maart een huppeltje.

Omdat schrikkeldag niet bestaat, kun je beter geen nieuwe dingen beginnen of oude dingen afmaken. „Beginnen met een nieuwe baan, trouwen of een mutsje afbreien: daarmee kun je beter wachten tot 1 maart.” Ook mag je op 29 februari geen geschenk van onbekenden aannemen. Waarom dat zo is, weet Strouken niet. Deze volkscultuur verdween in Nederland volgens haar begin 20e eeuw.

Het niet bestaan van schrikkeldag levert nog steeds wel eens problemen op. Zo zijn er volgens Strouken ambtenaren die ouders vragen of ze voor de geboortedag van hun kind niet liever 28 februari of 1 maart aanhouden als ze hun kind aangeven dat op schrikkeldag is geboren. Degenen die op de niet-bestaande dag zijn geboren, kunnen volgens haar ook hun geboortedatum niet invullen als ze bijvoorbeeld iets bij een webwinkel bestellen.

De wereld dankt het schrikkeljaar aan Julius Caesar die in het jaar 46 vóór Christus de juliaanse kalender invoerde, met elke vier jaar een schrikkeljaar.