Eerder al deed Weisglas het Belgische en het Luxemburgse parlement aan. Ook bracht hij een bezoek aan de moeder van de Europese volksvertegenwoordigingen, het Britse Lagerhuis. Later dit jaar wil hij kennismaken met het Duitse parlement in Berlijn.

In de veertien maanden dat Weisglas de voorzittershamer van de Tweede Kamer hanteert, heeft hij zich doen kennen als iemand die zeker niet alles bij het oude wil laten. Als het aan hem ligt, komt er meer leven in de parlementaire brouwerij. Bruikbare ideeën die tot verbetering kunnen leiden, zijn daarom welkom. Toch is dat niet de eerste reden waarom hij bij zijn Europese collega’s langs gaat.

„Voorop staat voor mij”, zegt hij, „dat er goede persoonlijke contacten dienen te zijn met de collega’s in de landen om ons heen. Ook speelt mee dat we internationaler gaan denken. De wereld wordt steeds kleiner, om het maar eens met een cliché te zeggen. Niet alleen regeringen maar ook parlementen dienen daarop in te spelen.”

Tegelijkertijd benut hij de kennismaking met zijn collega’s voor informatie-uitwisseling over het functioneren van de parlementen. Hij hoopt daar bruikbare ideeën aan over te houden die het presidium van de Tweede Kamer kan gebruiken bij het uitbroeden van voorstellen om de huidige werkwijze te veranderen.

Op het verlanglijstje van Weisglas staan een levendiger vragenuurtje, kortere en minder voorspelbare debatten, beperking van de motievloed en kortere interrupties. Na de zomer wil hij met concrete voorstellen komen die hieraan kunnen bijdragen.

Zijn buitenlandse verkenningen hebben geen spectaculaire inzichten opgeleverd maar wel nuttige ideeën. Wat hem vooral is opgevallen, is dat iedere volksvertegenwoordiging een geheel eigen cultuur heeft. „Neem het Britse parlement. Iedereen zegt dat de debatten daar veel levendiger zijn en dat wij daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Men vergeet echter dat het veel meer leden heeft, een tweepartijenstelsel kent en vertegenwoordiging per district. De Britse werkwijze kun je niet zo maar naar hier overplanten.”

Het Britse Hogerhuis en het Lagerhuis kennen ook veel meer decorum dan wij. De voorzitter, aangeduid met mr. Speaker, maakt iedere zittingsdag onder veel ceremonieel vertoon zijn opwachting. „In Frankrijk kunnen ze er op dat gebied ook wat van”, heeft Weisglas deze week vastgesteld. Van deze gebruiken geldt eveneens: ’s lands wijs ’s lands eer. „Laat mij maar gewoon naar de zittingszaal gaan onder begeleiding van een kamerbewaarder.”

De kamervoorzitter benadrukt dat het doorvoeren van veranderingen niet zozeer een kwestie is van een groot aantal nieuwe regels en regeltjes opstellen. „De leden zullen uiteindelijk zelf de bereidheid moeten opbrengen een andere werkwijze te volgen.”

Volgende maand hoopt hij met de fractievoorzitters een bezoek te brengen aan de Nederlandse Antillen. Dat lijkt hem een goede gelegenheid op informele wijze afspraken te maken. „Onder het genot van een goed glas Spawater moet dat lukken”, lacht hij.

Wat hij allemaal zal voorstellen, houdt Weisglas nog even onder de pet, maar om een indruk te geven, verwijst hij naar het vragenuurtje in het nationale parlement van België. Van de daar gevolgde werkwijze is hij wel gecharmeerd. Meer zegt hij er niet over.

Uit navraag blijkt dat de Belgen tijdens het vragenuurtje dat iedere donderdagmiddag wordt gehouden, geen uitgeschreven tekst mogen gebruiken. Om beurten krijgen oppositie- en coalitiefracties het woord. De spreektijden zijn nog korter dan tijdens het vragenuurtje in onze Tweede Kamer. Wie weet krijgen we dankzij de zuiderburen nog flitsende debatten.