Het is bijna zinderend heet op het strand bij Monster. Op haar tenen loopt een moeder met kinderen door het zand. Dat is inmiddels zo warm dat het lijkt of je er je voeten aan brandt. Jongeren zoeken verkoeling in de branding, ouderen bakken bruin in het zand. Vanaf een hooggelegen uitkijkpost bekijken strandwachten het gekrioel. Het is een kwestie van goed opletten of niemand te ver de zee in gaat. Woordvoerster Trudy van der Kruijk: „De stroming is heel verraderlijk. Maar het is het gevaarlijkst als mensen in paniek raken.”

Op de ongeveer 100 meter brede kuststrook is het een drukte van belang voor een gemiddelde maandagmiddag. „Vakantie en erg warm weer”, verklaart Van der Kruijk. „Gisteren was het helemaal topdrukte, maar ook vandaag is het strand voller dan anders.” Voor de strandwachten betekent dat goed opletten. „Er is een grote groep mensen uit het Westland, die kent deze omgeving. Maar er komen ook veel Duitse toeristen en vakantiegangers van elders. Die weten niet waar strekdammen en gevaarlijke stromingen zijn.”

In het weekend zijn op de post in Monster -een verplaatsbaar, blauw gebouw midden op het strand- enkele tientallen strandwachten aanwezig. Samen bemannen ze de drie snelle boten, lopen voetpatrouilles of gaan er met de twee vierwielaangedreven auto’s op uit. Doordeweeks zakt de bezetting, maar er blijft altijd wel één boot in de vaart. De strandwachten werken vooral preventief, zegt Van der Kruijk. „Als we echt iemand moeten redden, betekent dat dat we iets niet hebben voorkomen.” De wachters waarschuwen daarom vroegtijdig bij dreigend gevaar. „Bijvoorbeeld als kinderen zwembandjes om hebben. Reuzehandig in het zwembad, maar levensgevaarlijk in de zee. Er is maar een kleine golf voor nodig om het kind met z’n zwembandjes op te tillen. En voor je het weet ligt zo’n kleintje onder water.”

Voordat een strandwacht in actie kan komen, heeft hij of zij een intensieve opleiding achter de rug, vertelt de woordvoerster. „De training voor het diploma duurt drie jaar. Dan mag je het strand op. Voor die tijd oefenen we in het zwembad en krijgen aspiranten theorieles.” Na het behalen van het diploma, dat kan zo rond de leeftijd van zestien jaar, zijn er nog allerlei promotiemogelijkheden. „Je kunt leidinggevende worden, instructeur, schipper op een snelle boot of bestuurder van een terreinvoertuig. We proberen zoveel mogelijk mensen daarin op te leiden, zodat we altijd voldoende personeel hebben.”

Het valt niet mee om aan nieuwe medewerkers te komen, vertelt Van der Kruijk. De strandwacht van Monster, onderdeel van Reddingsbrigades Nederland, wordt volledig gerund door vrijwilligers. Die zijn lid van de plaatselijke afdeling van de organisatie, iets waarvoor ze aardig in de buidel moeten tasten. „Ruim 90 euro per jaar. Daar komen nog kosten voor diploma’s en uitrusting bij.” Ze vermoedt dat het hoge bedrag mede de oorzaak is van het geringe animo onder jongeren om lid te worden. „Een deel van onze kosten wordt door de gemeente betaald. Maar ga maar na: als je al flink moet betalen om lid te worden en vervolgens rekent de gemeente erop dat je de hele zomer paraat bent zonder één cent vergoeding, dan neemt de motivatie snel af.”

Volgens Van der Kruijk zien velen de strandwacht bovendien als een soort veredelde scoutingclub. „Maar we nemen een belangrijke plaats in in het rijtje politie-brandweer-ambulance. Laatst nog hebben we gezamenlijk een grootschalige zoekactie verricht naar een jongetje. Een paar weken nadat hij gevonden was, kwam hij met zijn moeder bij ons een taart brengen. De strandwacht!”

Toch is er nog steeds een groep jongeren die wel graag een groot deel van de zomervakantie bij zee doorbrengt. „De reddingsbrigade is er niet alleen om te redden, maar heeft ook een sociale functie. Je maakt vrienden en het is er vaak gezellig. Bovendien heb je de kans om te varen, dat is natuurlijk fantastisch. Als je wilt, kun je echt wekenlang zoet zijn met het werk op de reddingspost. En wie wil dat nou niet: een hele vakantie op het strand en toch nog nuttig bezig zijn?”