Sutorius is hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam. Hij kreeg landelijke bekendheid omdat hij in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw artsen verdedigde die vanwege euthanasie of hulp bij zelfdoding strafrechtelijk werden vervolgd. Sutorius was ook voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). Momenteel is hij betrokken bij het burger­initiatief Voltooid Leven. ”Uit vrije wil” staat voor legalisering van stervenshulp aan ouderen die hun leven voltooid achten.

Om het de CDJA-jongeren wat moeilijker te maken, vertelt Sutorius eerst wat over zichzelf. Hij noemt zichzelf een „typische babyboomer” die op zijn 38e is bekeerd tot het rooms-katholicisme. En zwart-wit ligt het voor hem niet in de medische ethiek, zo stelde de voorvechter van euthanasie woensdagavond in Utrecht: „Abortus is moeilijker dan euthanasie, en eugenetica is nog ingewikkelder. Wat moet je bijvoorbeeld doen als uit een onderzoek blijkt dat een ongeboren kind 40 procent kans heeft om na zijn vijftigste een aandoening als de ziekte van Huntington te krijgen?”

Sutorius ziet de toegenomen medische technologie als belangrijkste oorzaak van vragen om verlost te worden uit het lijden. „We willen de successen van de techniek graag gebruiken, maar niet altijd de keerzijde daarvan onder ogen zien. Hoe meer we kunnen onder­zoeken, hoe meer we weten en hoe moeilijker het wordt.”

Tijdens de discussie krijgt Sutorius tegengas. Als eerste komt het hellende vlak naar voren. „Eerst euthanasie op verzoek en bij uitzichtloos lijden en nu uit vrije wil een eind maken aan het leven.”

De Amsterdamse hoogleraar is daar snel klaar mee: „Het hele leven is een hellend vlak. We moeten nu antwoord geven op de vragen die ons worden aangereikt door de medische techniek. Vroeger werden mensen veertig, vijftig jaar oud. Nu het dubbele. Dat is grotendeels een zegen, maar sommigen worden zo oud dat ze zeggen: „Was ik maar twintig jaar eerder gegaan.” De vierde levensfase van 70-plus is voor sommigen een probleem. Natuurlijk moeten we om die mensen heen gaan staan. Dat eerst, maar dan blijft er nog een categorie over die je daarmee niet helpt. Net zoals palliatieve zorg alle vragen om euthanasie niet kan wegnemen. Daar mag je niet van wegkijken. Ook met die groep ouderen moeten we solidair zijn.”

Van een vrij verkrijgbare ”pil van Drion”, waarmee mensen een eind aan hun leven kunnen maken, moet Sutorius niets hebben. „Ik ben hoogleraar strafrecht. De vrije verkrijgbaarheid zou tot problemen kunnen leiden, want mensen zijn 
niet alleen goed. Wie zegt 
dat de man het pilletje niet stiekem bij zijn vrouw in de thee doet?”

Overigens denkt de hoogleraar dat het burgerinitiatief ”Uit vrije wil” in zijn huidige vorm niet aanvaard wordt door de Tweede Kamer.

„Daar is waarschijnlijk onvoldoende draagvlak voor. Maar er zal een flinke discussie komen over de groep ouderen die het gevoel heeft zichzelf te overleven.”

Een andere jongere werpt tegen dat de RK-Kerk tegen euthanasie en abortus is. „Wat voor boodschap heeft Sutorius aan Rome?” De hoogleraar: „Ik heb alles met rituelen en religie, maar niets de huidige kerk­politiek en dogma’s.”

Sutorius vertelt de jongeren vervolgens een anekdote van het „goede” gesprek dat hij 
had met kardinaal Simonis toen hij met zijn vrouw toetrad tot de Roomse Kerk. De bisschop had een kwartiertje gereserveerd, maar dat werden enkele uren: „Aan het eind daarvan zei ik: „U bent een rare herder.” En Simonis zei: „U bent een rare rooms-katholiek.””

„Maar moet mensen lijden dan soms niet aanvaarden als behorende bij het leven”, werpt een ander tegen.

Sutorius: „Als je dat echt vindt, hadden we nooit aan geneeskunde en gezondheidszorg moeten beginnen. Als je een griepje krijgt, neem dan ook geen medicijnen, en neem het lijden maar aan.”

Een jonge vrouw krijgt de gelegenheid voor een slotvraag: „Maar wat zijn dan uiteindelijk de christelijke normen waardoor u zich laat inspireren?” „De liefde in al zijn vormen. Jezus gaf alle voorrang aan medemenselijkheid. En ook: opstaan als iets niet meer deugt. Dat deed Hij ook.”

Aan het slot van de bijeenkomt spreekt Sutorius zijn grote waardering uit voor de gelegenheid om met de CDA-jongeren het gesprek te voeren. „Dat blijft van essentiële waarde in onze democratie. We moeten in de samenleving veel meer mèt elkaar praten. Dan leggen we dingen bloot. Ik vertrouw de cultuur niet altijd met zijn doorgeschoten individualisme. Op een vraag van studenten of ik bij de verdediging van artsen nooit eens heb getwijfeld: jawel, natuurlijk; zo heb ik Chabot (een psychiater die iemand op verzoek doodde vanwege een ernstig psychisch lijden, GV) wel met overtuiging verdedigd ,maar weet ik nu niet zeker meer of hij toen niet nog wat voorzichtiger had moeten zijn.”

Volgens de hoogleraar is er in ons huis van de democratie een groot gebrek aan gesprek met elkaar: „Zo’n gesprek is het democratisch ethos. Als we er geen plezier meer in hebben om met elkaar te spreken, ook al zijn we het niet eens, dan gaat het cement –dat ons samenbindt– verloren en ontstaat er instortingsgevaar. Ik heb studenten nu de suggestie gedaan om op Facebook een jonge PVV’er te zoeken en met hem of haar in gesprek te gaan. Ze schrokken daar eerst wat van terug, maar realiseren zich heel goed, dat als we niet meer met elkaar praten, we de democratie beter kunnen opgeven.”

Over drie weken debatteren de CDA-jongeren over de medische ethiek met bisschop Van Eijk. Een week later gaan ze naar een abortuskliniek om daar de leiding aan de tand te voelen.