Dinsdag worden in het trottoir voor hun voormalige huis aan de Ambachtstraat 7 vier ”Stolpersteine” gelegd door de bedenker, Gunter Demnig. Een voor de manufacturier Salomon Frank, een voor zijn vrouw Marianne en twee voor hun dochtertjes, Betty en Ietje.

Stolpersteine zijn kleine gedenksteentjes van 10 bij 10 bij 10 centimeter. Mensen kunnen daar figuurlijk over struikelen en moeten zich buigen om de tekst erop te kunnen lezen.

Frank dreef een manufacturenwinkel. Al in 1940 voelde de familie Frank de inperking van de vrijheid die de Duitse bezetter haar oplegde. Frank mocht geen lid meer zijn van de Oranjevereniging en de Harmonie.

Als Joodse familie mocht zij voortaan alleen Joods personeel in dienst hebben. Dus kwam huishoudster Jo van den Hatert alleen nog maar ’s avonds, stiekem. Joden mochten geen auto meer hebben, en zo verdween het pronkstuk uit de garage. In 1942 legde de bezetter beslag op Franks winkel.

Op 30 maart 1943 kwam het bevel tot deportatie. Frank durfde niet onder te duiken omdat een poging van zijn neef uit Lienden mislukte. Op 9 april reed een bus bij het huis van de familie Frank voor. Corrie Vink, werkster bij de familie Frank, weet nog dat de meisjes blij waren dat ze met een bus mochten rijden – ze gingen altijd met de auto. „Ik herinner me nog dat de kinderen naar me toe kwamen hollen, helemaal blij. „Corrie, we mogen met de bus!”” zo vertelde ze in 2008.

Het gezin Frank vertrok zonder protest. Na twee maanden Kamp Vught werden Marianne en haar dochters op transport gezet naar kamp Westerbork en een dag later per trein naar Sobibor, waar ze op 11 juni 1943, direct na aankomst, werden vergast. Sam Frank verrichtte toen nog dwangarbeid aan de Moerdijk. Op 2 juli werd ook hij op transport gezet naar Westerbork. Hij kwam op 9 juli 1943 in de gaskamer om.

www.geschiedenis24.nl/andere-tijden/afleveringen/2007-2008/De-andere-familie-Frank.html