„De Volgermeerpolder stond lange tijd symbool voor het onverantwoorde gedrag van overheid en bedrijfsleven”, zei Van der Laan. Hij doelde daarmee op het storten van zo’n tienduizend vaten met dioxines en benzenen. „Met name de bewoners van Broek in Waterland hebben zich kranig geweerd tegen de bestuurlijke nonchalance en bagatellisering. Het ging er soms hevig aan toe en dat is maar goed ook.” Van der Laan zei te hopen dat de Volgermeerpolder nu een symbool wordt voor rust. „Een paradijsje voor alle Amsterdammers en Waterlanders.”

Prins Willem-Alexander onthulde tijdens de opening het beeld De Veenarbeider. Dat deed hij samen met de 81-jarige Sientje Kaars-Stolk, die al haar hele leven naast de Volgermeerpolder woont. Zij had dertig jaar geleden niet kunnen denken hoe het gebied er nu bij staat. „Ik dacht, eerst maar eens zien. Maar ik ben wel heel blij dat ik hier nu lekker met mijn scootmobiel kan rondrijden.”

Haar zoon, Arie Kaars, zit in het burgercomité dat zich al die jaren hard maakte voor de sanering. „Het voelt als een feestdag, maar dat wil niet zeggen dat ik het hele gebied vertrouw. Deze aanpak is nog nooit gedaan. Dat het werkt, is gebaseerd op vermoedens. De tijd zal het leren, maar op deze dag heerst vooral vreugde.” De 56-jarige Kaars speelde als kind altijd op de vuilnisbelt. „We aten ook altijd van de polder. Daar hebben we gelukkig niks aan overgehouden.”

De sanering, die zo’n tien jaar duurde, heeft ongeveer 100 miljoen euro gekost. Het gif ligt ingebed in de oude veenbodem en is niet verwijderd maar bedekt met folie en dikke lagen grond en water. Een deel van die grond is afkomstig van het afgraven van de roemruchte Amsterdamse Noord-Zuidlijn.

In de jaren twintig werd in de Volgermeerpolder veen gewonnen. Later kreeg het de functie van stortplaats voor met name illegaal chemisch afval. In 1981 ging de gifbelt op aandringen van de omwonenden dicht.