Veel migranten kennen, overigens net als Nederlanders, de term ‘mantelzorgers’ niet. Mantelzorgers zijn familieleden of vrienden die langdurig thuis vrijwillig voor een zieke of gehandicapte zorgen. Net als bij autochtone Nederlanders gaat het vaak om vrouwen. Ze weten vaak niet dat er mogelijkheden zijn voor ondersteuning. Dat kan bijvoorbeeld vervangende zorg zijn zodat de vrijwillige zorgverlener even een paar dagen op adem kan komen. Forum vindt dat gemeenten meer specifiek beleid op allochtone mantelzorgers moet richten.

Mantelzorgers uit allochtone kring zijn vaker jonger dan bij autochtonen. Volgens de onderzoekers is één van de verklaringen dat migranten doorgaans op jongere leeftijd al ziek worden. De periode van zorg duurt bij migranten ook langer dan bij Nederlanders: Gemiddeld 8,4 jaar terwijl Nederlanders gemiddeld iets langer dan vijf jaar voor iemand zorgen. De migranten besteden gemiddeld 44 uur per week aan hun zorgtaak. Dat aantal uren ligt bij autochtone Nederlanders gemiddeld op 22 uur per week.

Ruim een vijfde van de ondervraagde mantelzorgers maakt gebruik van een persoonsgebonden budget (PGB). Ze krijgen van de overheid dus geld dat ze naar eigen inzicht mogen besteden aan de zorg. Volgens de onderzoekers is dat aantal hoog. Veel migranten zorgen voor hun gehandicapte kinderen. De wetenschappers denken dat de ouders of verzorgers via het consultatiebureau of school het advies krijgen om zo’n ‘rugzakje’ met geld op te vragen.

Ongeveer de helft van de allochtone mantelzorgers voelt zich overbelast. Toch willen ze vaak niet dat hun familielid naar een tehuis gaat. Iets meer dan de helft van de ondervraagden zegt voldoende op de hoogte te zijn van de hulp die voor hen beschikbaar is. Toch maken ze, afgezien van de PGB’s, relatief weinig gebruik van die zorgmogelijkheden.