Broeder Augustinus is wat slecht ter been. Hij loopt gebogen door de tuin tussen poortgebouw en kerk. Ooit draaide hij op de daken van het klooster 5000 leien met de hand een voor een om. Weersinvloeden hadden de bovenkant poreus gemaakt. „Ik heb er zeker twee jaar over gedaan”, zegt de broeder.

Het was letterlijk monnikenwerk dat hij vele jaren terug verrichtte, maar zes jaar geleden bleek dat grotere maatregelen nodig waren. Abdij Sion, onderdeel van de Orde der Cisterciënzers van Strikte Observantie, was aan een grondige renovatie toe. „Die konden wij nooit betalen”, zegt abt Alberic. „We vroegen ons af of we hier wel konden blijven.” Dat de panden een opknapbeurt konden gebruiken, was bekend. „We moesten tijdens buien emmers klaarzetten in de kerk.”

Abdij Sion is de meest noordelijk gelegen van nog vijf bewoonde mannenkloosters in Nederland. In het klooster net buiten Deventer wonen nu vijftien broeders. Een paar jaar terug waren het er nog twaalf. De broeders leiden een leven in bezinning, in stilte. Een van hen is kluizenaar in een van de later nog eens op te knappen werkhuizen aan de rand van het terrein. Omdat de gemeenschap zo klein is en weinig eigen geld genereert, waren fondsen van buitenaf nodig om de boel op te knappen.

Keer op keer vroegen de broeders subsidie aan de toenmalige Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten (RACM). En elke keer kwam een afwijzingsbrief retour. Totdat ze in 2008 ruim 700.000 euro kregen voor het opknappen van het poortgebouw.

Vervolgens riep een jaar later de provincie Overijssel een regeling in het leven waarmee monumenten opgeknapt en plaatselijke bouwbedrijven aan werk geholpen konden worden. „Een dag nadat de regeling bekend was gemaakt, was onze aanvraag al binnen bij het provinciehuis”, zegt architect Henri Boerman. Hij loopt al jaren op het kloosterterrein rond en had de renovatieplannen klaarliggen. Door die snelle aanvraag kreeg het klooster september dat jaar geld voor het opknappen van drie gebouwen.

Opgeteld was er nu 4 miljoen euro beschikbaar en was het leeuwendeel van de kosten gedekt. Abt Alberic: „We hebben aanvullende gelden van andere abdijen gekregen. Daar wordt bier gebrouwen en zitten ze wat beter in de slappe was.”

Het lawaai van een bouwterrein en de stilte van het kloosterleven gaan doorgaans niet zo goed samen. Die overlast is beperkt gebleven, zegt de abt. Even voordat de windvaan op zijn plaats wordt gezet en de journalisten en belangstellenden komen, wordt in de refter de terts gevierd. Door het gezang heen is even de grote kraan hoorbaar die achter het gebouw staat. Door de ramen zijn buiten twee lachende bouwvakkers te zien. De broeders zingen onverstoorbaar door. Als een halfuur later de hijskraan de bak met daarin gedeputeerde G. Ranter (CDA) en de abt weer op de grond heeft gezet, vertelt de abt dat hij de bouwvakkers nog gaat missen. „Ach, ze zijn toch een beetje onderdeel geworden van de familie hier. Ze hebben tijdens het werk op ons verzoek geen radio’s aangezet. Af en toe klonk er een juichkreet als er iets goed ging, maar de sfeer van stilte is goed bewaard gebleven. Bovendien hebben ze zich met zeer veel aandacht aan hun werk gewijd. En dat is ook de basis van het leven van een monnik.”