Samen met Carlo Rubbia kreeg de Nederlandse wetenschapper in 1984 de Nobelprijs voor de Natuurkunde voor een ontdekking op het gebied van onderzoek naar deeltjes. Zij ontdekten dat er twee zogenoemde boodschapperdeeltjes bestaan: W-boson en Z-boson. Dat zijn deeltjes die ongeveer honderd keer zwaarder zijn dan een waterstofkern. Zij vallen na hun ontstaan direct uit elkaar. De natuurkundigen borduurden voort op de theorie van Gerard ‘t Hooft en Martinus Veldman.

Simon van der Meer ging naar het gymnasium en studeerde vanaf 1945 natuurkunde aan de Technische Hogeschool in Delft. Hij studeerde af in 1952 en ging werken in het onderzoekslaboratorium van Philips. In 1956 verhuisde de natuurkundige naar Genève om er te werken bij CERN, de Europese organisatie voor kernonderzoek. Hij raakte in die periode steeds meer geïnteresseerd in deeltjes en werkte onder meer aan de constructie van de deeltjesversneller.