„Verandering van spijs doet eten”, grimast Gerard Holtkuile, schipper van het pontje dat inwoners van Fortmond vervoert. Door het wassende water is de buurtschap, gelegen in een ‘kronkel’ van de IJssel, niet meer over de weg bereikbaar. „Dit is weer eens wat anders”, zegt Holtkuile. De gemeenteambtenaar heeft zojuist met zijn collega Harry Koekoek de brandstoftank bijgevuld. Uit een blauwe container komen oranje zwemvesten voor de passagiers. Het is grijs en grauw en het motregent. Ganzen vliegen over ondergelopen landerijen.

Het hoogwater verbroedert, merkt Karin Roeterdink, die al tientallen jaren in Fortmond woont. „We voelen ons nu echt eilandbewoners. Dat geeft z’n charme en gezelligheid. Mensen komen vaker bij elkaar over de vloer en helpen bijvoorbeeld kinderen om op het pontje te komen. Het kost wat meer moeite om je boodschappen thuis te krijgen.”

Op de afmeerplek in Fortmond, bij een klein stenen gebouwtje, staan tal van fietsen. De broers Tom (20) en Koen (14) van den Berg staan deze miezerige vrijdagochtend op het punt de ongebruikelijke vaartocht te maken om naar school in Zwolle te gaan. Tom, terwijl hij zijn sigaret aansteekt: „Geen probleem dit. Ik heb wel vaker hoogwater meegemaakt.”

Omroep RTV-Oost had het plan opgevat om reportages vanuit het honderd zielen tellende Fortmond te bieden. Verslaggever Tom van ’t Einde en cameraman Michel Korndörffer verbleven al twee nachten in het gehucht. Er rees een onverwacht probleem. Hun satellietwagen kan niet meer wegkomen. „We dachten dat vandaag het water weer gezakt zou zijn”, vertelt een snipverkouden Van ’t Einde. „Zodat de satellietwagen uit Fortmond kon vertrekken. Maar het blijkt dat de natuur niet erg is te voorspellen.”

De meeste Fortmonders maken zich niet al te veel zorgen over het water. „Ik ben het wel gewend”, zegt Corry van Berkum. Het is wat meer geregel. Dat ze aangewezen is op de veerpont vindt ze maar niets. „Ik heb niks met een boot.”

Wel bezorgd is Marjella Truijens van de theeschenkerij in Fortmond. Het water komt tot vlak bij de boerderij. Het pad naar haar woning staat al deels onder water. Ze heeft een „noodplan” klaar om kostbare spullen hogerop te zetten. „Ik woon hier nog maar drie jaar. Dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Ik was er vannacht erg mee bezig. Ik maak me ook zorgen over mijn honden. Hier lopen muskusratten rond. Ik ben bang dat de honden uitbreken.”

Zie ook pag. 3.