In 2004 sprak kardinaal Ratzinger, de toekomstige paus Benedictus XVI, zich uit tegen EU-lidmaatschap van een islamitisch land, hoewel het Vaticaan destijds een neutrale positie innam over toetreding van Turkije. De documenten laten zien dat Ratzinger de drijvende kracht was achter de onsuccesvolle poging van het Vaticaan om een referentie naar ‘Europa’s christelijke wortels’ in de EU-grondwet te krijgen. De Amerikaanse diplomaat merkt op dat Ratzinger „duidelijk begrijpt dat het toestaan van een moslimland binnen de EU zijn zaak voor christelijke wortels zou verzwakken”.

Later blijft het Vaticaan benadrukken dat Turkije aan de EU-criteria moet voldoen voor toetreding, terwijl het Vaticaan niet verwacht dat dat op het gebied van religieuze vrijheid zal gebeuren. Verder tonen de documenten dat de VS bij Rome en Ankara lobbyen voor Turkse toetreding.

Het Rooms-Katholicisme is het enige geloof in de wereld met de status van een soevereine staat, waardoor hoge geestelijken op topniveau meepraten met wereldleiders. De documenten onthullen dat het Vaticaan routinematig zijn invloed laat gelden via diplomatieke kanalen, terwijl het soms ontkent dat te doen.

Het Vaticaan onderhoudt diplomatieke banden met 177 landen en heeft zijn diplomatieke status gebruikt om zijn morele agenda te doen gelden. Uit een document uit 2006 blijkt dat de paus zijn hoop op Polen heeft gevestigd om tegenwicht te bieden aan de groeiende afstand die in het Westen is ontstaan tot de christelijke wortels.