Wim Ruiter (65) uit Wekerom vierde onlangs zijn 40-jarig jubileum als chauffeur bij touringcarbedrijf Van Kooten in Kootwijkerbroek. Hij is weliswaar al drie jaar met de VUT, maar bestuurt toch nog geregeld de bussen met de nummers 36 en 40 van het bedrijf. „Dan bellen ze me weer op of ik kan invallen. Bij drukte, ziekte of in de vakantie.”

Het bedrijf omschreef Ruiter bij zijn jubileum als „een supersociale en gedreven chauffeur met een enorme kennis van Nederland en ver daarbuiten.”

De man, gehuld in een blauwe Van Kootentrui, zit er ontspannen bij in zijn Wekeromse woning, die hij met echtgenote Eef deelt. Zij laat de breipennen ratelen, hij zijn tong. „Eerst was ik vooral bezig met het vervoeren van werkvolk, beroepssoldaten en gehandicapte leerlingen. Ook reed ik regelmatig de bus tijdens schoolreisjes.”

Gnuivend vertelt Ruiter dat hij zich niet beperkte tot het stuurwiel. „Ik kwam een keer uit de kerk, samen met de toenmalige directeur van de voormalige Johannes Bogermanschool in Wekerom. Ik zei tegen hem: Eén ding snap ik niet. We gaan naar dezelfde kerk. Jij bent de baas van de christelijke school, maar ik hoef nooit voor je te rijden. Sindsdien heeft die school ons bedrijf vaak ingehuurd.”

Een spannende tijd in zijn loopbaan vond de buschauffeur het moment dat hij voor het eerst op het buitenland reed – begin jaren 80. „Dat was naar de kerstmarkt in Düsseldorf. Ik had dat nog nooit gedaan.”

Ruiter wipte sindsdien wel vaker de grens over, maar Nederland bleef zijn favoriet. „Ik heb de dagtochten helpen opzetten bij Van Kooten. Ik verdiepte me altijd in de dingen die ik onderweg tegenkwam. Niet zozeer de historie. Wie interesseert het nu als ergens ooit een kasteel heeft gestaan? Maar als ik met een groep uit Zuid-Holland hier in Wekerom zou rondrijden, zou ik zeggen: Daar woont onze predikant, ds. Voets. Dat vinden die mensen dan leuk, omdat hij in Waarder heeft gestaan.”

Ruiter vergroot zijn kennis nog altijd door veel te lezen. „Die kennis haal ik uit de boekenkast”, zegt hij, naar achteren wijzend. „Uit de Winkler Prins, andere boeken, maar ook de krant. Internet was er vroeger nog niet. Soms ging ik mij ’s avonds nog wel twee uur voorbereiden op een rit van de volgende dag.”

De chauffeur is in zijn werk soms ook voor ethische dilemma’s komen te staan, zegt hij. „Met muziek is het niet moeilijk. De passagiers draaien achterin muziek die zij willen. Ik heb mijn eigen geluidsboxen. Tegenwoordig heb je ook videoschermen in de bus, maar als mensen porno gaan draaien, zet ik het videoapparaat gewoon uit.”

Tijdens het interview komt er een telefoontje van Van Kooten. „Nee, zaterdagavond kan ik niet rijden. Dan heb ik al wat.” Als hij heeft opgehangen, zegt hij: „Het sociale leven heeft de afgelopen jaren op een laag pitje gestaan. Dat laat ik niet meer gebeuren. Nu gaat mijn vrouw voor.”

Datzelfde geldt voor zijn hobby’s. Gedreven toont hij zijn jaren-60-trekker, de knikkerspellen die hij aan het maken is en ander houtwerk. „Maar de knikkerbanen vind ik het leukst.”