Die boodschap gaf historicus H. Obdeijn zaterdag in Rotterdam tijdens de jaarlijkse lezing van het Landelijk Bureau ter bestrijding van Rassendiscriminatie (LBR). Met M. Achahboun belichtte Obdeijn de rol van Marokkaanse soldaten die in de Tweede Wereldoorlog vochten aan de zijde van de geallieerden.

Obdeijn ziet een overeenkomst tussen de Marokkaanse soldaten en de komst van de gastarbeiders in de jaren zestig. „Ook toen waren we maar al te blij dat Marokkanen hier wilden werken. Wij hebben ze gevraagd te komen. Het gevoel dat er in de oorlog en de jaren zestig was moeten we nu ook hebben.”

Om dat te bereiken, is het belangrijk dat meer mensen weten dat Marokkaanse soldaten zijn gesneuveld in de strijd tegen de Duitsers, meent het LBR. „Het is goed dat autochtonen weten dat er ook iets moois zit in de Marokkanen. Voor Marokkanen is het ook belangrijk, want het betekent dat deze samenleving ook een stukje van hen is.”

Achahboun beijvert zich al jaren voor een monument voor de soldaten in Den Haag. „Ik denk dat een herdenkingsmonument en het beleven van een gezamenlijke oorlogsgeschiedenis kunnen bijdragen aan de verdere integratie van Marokkanen in Nederland.”

In het begin van de oorlog werden 30.000 Marokkanen ingezet bij het front in Noord-Frankrijk en België. Om de haven van Antwerpen te verdedigen, lagen er ook troepen in Zeeland. Acht van hen werden krijgsgevangen gemaakt, anderen sneuvelden en werden begraven op het Franse oorlogskerkhof in het Zeeuwse Kapelle-Biezelinge.

Veertien Marokkanen ontkwamen aan de Duitse overmacht door, slechts gekleed in ondergoed, in de Schelde te springen. Na 25 kilometer zwemmen pikte een Nederlander hen op en bood droge kleren en onderdak aan. Na drie dagen keerden de soldaten via België terug naar Frankrijk.

De keuze van de Marokkaanse sultan Mohammed de vijfde om tegen het nazisme te strijden, was volgens Obdeijn helemaal niet zo’n logische. „Nederland en Marokko werkten begin 1600 voor het eerst samen in de strijd tegen Spanje. In Nederland huldigde men toen het principe: De vijand van onze vijand is een vriend.

In de Tweede Wereldoorlog had Marokko dat ook kunnen doen. Het land stond onder Franse protectie, maar in plaats van tegen de Franse bezetter te vechten, schaarde de sultan zich aan de zijde van de Fransen op voorwaarde dat Marokko na de oorlog onafhankelijk zou worden.”

Toen Frankrijk in 1940 capituleerde en een regering kreeg die samenwerkte met de Duitsers, verborgen Marokkaanse soldaten in het Franse leger hun wapens. De sultan weigerde zijn Joodse onderdanen uit te leveren aan de Duitsers.