In tien steden lezen vrijwilligers van VoorleesExpress een half jaar lang wekelijks voor bij laaggeletterde gezinnen. Op die manier stimuleren zij kinderen te lezen en ontstaat er meer contact tussen stadsgenoten met verschillende sociaal-culturele achtergronden.

De projecten ”De Slimme Nieuwslezer voor Laaggeletterden”, ”Basis Training Centrum”, ”Taal Centraal” en ”Protocol Dyslexie mbo” wonnen in diverse subcategorieën.

De Nationale Alfabetiseringsprijzen worden jaarlijks tijdens de Dag van de Alfabetisering uitgereikt aan projecten die zich inzetten voor de bevordering van basisvaardigheden als lezen, schrijven en rekenen.

Vijf vragen over de VoorleesExpress

UTRECHT (ANP) – De VoorleesExpress van cultureel projectbureau SodaProducties uit Utrecht heeft de hoofdprijs van de Nationale Alfabetiseringsprijzen 2010 gewonnen. Die worden jaarlijks uitgereikt aan projecten die de strijd aangaan met laaggeletterdheid. Anne Heinsbroek van SodaProducties beantwoordt vijf vragen over het voorleesproject.

Wat is de VoorleesExpress?

In tien steden lezen onze vrijwilligers een half jaar lang wekelijks voor bij laaggeletterde gezinnen, ongeveer duizend in heel Nederland. Op die manier willen we het leesplezier stimuleren en de gezinnen handvatten geven zodat ze zelf verder kunnen met taalontwikkeling.

Moeten ouders het voorleesritueel overnemen?

Dat is een te ambitieus doel, omdat ouders vaak zelf ook niet kunnen lezen of geen Nederlands spreken. Ons doel is om de taalomgeving te verrijken. Ouders kunnen ook in hun eigen taal voorlezen of samen met hun kind in de bibliotheek boeken lezen of filmpjes bekijken over de Nederlandse taal. We richten ons op de taalontwikkeling van kinderen, maar ouders spelen daarin een belangrijke rol. Zij moeten zorgen dat de kinderen toegang krijgen tot boeken.

Is voorlezen in veel gezinnen een nieuw fenomeen?

In Marokkaanse en Turkse gezinnen zijn veel ouders het niet gewend om voor te lezen. Ze zijn zelf ook nooit voorgelezen en voor hen is het een hele cultuurverandering. Ze vinden vaak wel dat hun kinderen zo dik mogelijke boeken moeten lezen, maar het ritueel van echt samen genieten van een boekje kennen ze niet.

En Nederlandse gezinnen wel?

De VoorleesExpress wil er ook zijn voor autochtone gezinnen, maar die melden zich niet vaak aan. Voor hen is de drempel ook hoger denk ik. Als Nederlands je moedertaal is, is het moeilijk om aan te geven dat je de taal eigenlijk niet goed beheerst.

Helpt het voorlezen?

We hebben wachtlijsten. Kinderen staan te trappelen voordat de voorlezer komt. En gezinnen zijn ook gemotiveerd om het ritueel een plekje te geven in hun leven, maar dat gebeurt niet altijd. Na twintig weken is er natuurlijk wel wat veranderd en de meeste gezinnen gaan daarna vaker naar de bibliotheek. Maar na een jaar zakt het soms weer in. We zijn nu aan het bekijken hoe we dat kunnen veranderen door bijvoorbeeld meer samen te werken met scholen die de leesactiviteiten voortzetten.