Dat zei G. Klein Baltink, adjunct-directeur van het Fysisch en Elektronisch Laboratorium van TNO, donderdag. Volgens Klein Baltink, die voor de NAVO onderzoek heeft gedaan naar ’urban warfare’ (gewapende strijd in een stad) kwam er na de gebeurtenissen in de Somalische hoofdstad Mogadishu in 1993 veel onderzoek naar dit onderwerp op gang. Toen doodde een militie achttien Amerikaanse militairen.

Ook de gebeurtenissen in de Tsjetsjeense hoofdstad Grozny hebben militaire strategen het nodige geleerd, aldus de wetenschapper. Daar trokken midden jaren negentig 100 tot 200 Russische legervoertuigen de stad in. Ze troffen geen tegenstand aan totdat ze in het centrum onverhoeds werden aangevallen door een handjevol vrijheidsstrijders. „Ook dat resulteerde in een bloedbad.”

De tactiek die de Amerikanen en de Britten in Bagdad kunnen volgen, is het met elitetroepen isoleren van gebieden waar nog tegenstand is. Die kan dan bijvoorbeeld met behulp van luchtsteun vernietigd worden. Daarna volgt een andere wijk. De scheidslijnen zijn bij voorkeur natuurlijk, zoals een rivier. Anders kan er volgens de onderzoeker een wijk met een bepaalde bevolkingsgroep of specifieke doelen worden afgezonderd.

Strijd leveren in de stad is eigenlijk iets waar moderne westerse wapensystemen niet voor ontwikkeld zijn. „Je kunt de loop van een tank in de stad bij wijze van spreken niet eens draaien.” Dat is onder meer de reden dat er de laatste tijd zoveel over wordt nagedacht. „We hebben vooral onderzocht wat je bij voorkeur niet moet doen.”

Partijen voeren van oudsher meestal op enige afstand van elkaar oorlog. Bovendien is volgens Klein Baltink bij een strijd in de stad veel meer informatie nodig. „Als je in open gebied oorlog voert, heb je simpel gezegd eigenlijk alleen een kaart en de positie van de vijand nodig. In de stad moet je echter veel meer weten. Waar zitten de neutrale burgers, welke religies zijn er vertegenwoordigd, welke taal wordt er gesproken en hoe ziet het rioolstelsel eruit?”