Nederland vangt gezinnen met kinderen zonder verblijfsvergunning niet op. De zogeheten Koppelingswet sluit hen hiervan uit. De kinderen hebben wel recht op onderwijs en medische zorg, maar geen recht op opvang. Na een negatieve beslissing op hun asielaanvraag krijgen zij in Ter Apel, waar ze worden beperkt in hun vrijheid, een aantal weken de tijd om terugkeer naar hun land voor te bereiden. Lukt dat na twaalf weken niet, dan staan de gezinnen op straat. Daarmee schendt Nederland het recht van kinderen op onderdak en bescherming, zoals dat is vastgelegd in het Europees Sociaal Handvest (ESH).Het Europese Comité voor Sociale Rechten ziet toe op naleving van het Handvest. Ondertekenaars, waaronder Nederland, verplichten zich dak– en thuisloosheid te voorkomen en ook bescherming en bijzondere ondersteuning van overheidswege te geven aan kinderen en jeugdige personen die tijdelijk of definitief de steun van hun gezin moeten ontberen. Nederland beriep zich erop dat dit zou gelden voor mensen die legaal in ons land verblijven of rechtmatig werkzaam zijn, maar volgens het comité gelden sommige rechten uit het ESH ook voor mensen zonder verblijfsvergunning.

De illegalen leven nu op straat of kunnen soms terecht in gemeentelijke noodopvang. Voormalig staatssecretaris Albayrak (PvdA) drong er bij de gemeenten op aan deze opvang te sluiten. Ook particulieren en kerkelijke instanties ontfermen zich soms over de illegale gezinnen. Betrokkenen schatten dat het om enkele honderden kinderen gaat in Nederland.