Timmerlieden die bezig waren aan de vloer van het kerkgebouw stuitten op een luik, waaronder zich een grafkelder uit de zeventiende eeuw bleek te bevinden. Elf lijkkisten bevatte die kelder, helemaal gaaf. Opmerkelijker nog: de lichamen daarin bleken door een of ander geheimzinnig proces te zijn gemummificeerd.

Nog steeds zijn er in de kerk van Wieuwerd vier mummies te bezichtigen. Dat de lichamen niet tot ontbinding zijn overgegaan, komt waarschijnlijk door een combinatie van luchtstromingen, hoogte, temperatuur en luchtvochtigheid.

Over de vraag wie hier begraven liggen, is veel gespeculeerd. Leden van het adellijke geslacht Walta, of misschien ook een aantal labadisten die zich in de zeventiende eeuw in de plaatselijke Walta-State hadden gevestigd? Als dat laatste het geval is, is er een kans dat ook Anna Maria van Schurman hier ter ruste gelegd is.

Anna Maria was de beroemdste vrouw van haar tijd, een begaafd dichteres, die allerlei talen sprak en ook op muzikaal en kunstzinnig terrein haar sporen verdiende. Ze was de eerste vrouw die -weliswaar van achter een gordijn- de colleges van de Utrechtse hoogleraar Voetius volgde, ze correspondeerde met de belangrijkste geleerden van Europa. Iedereen kende haar naam. Totdat ze radicaal van al haar verworvenheden afstand deed, haar huis in Utrecht verkocht en een volgelinge werd van Jean de Labadie. Na de nodige omzwervingen vestigde de groep zich in Wieuwerd, waar Anna Maria van Schurman overleed. Op de dag van haar dood riep zij uit: „Nu heb ik een schrede naar de eeuwigheid gedaan, nog ééne en ik zal, onder Gods leiding, in mijn vaderland zijn.”

Volgens haar eigen wens werd ze aanvankelijk onder de kerkmuur begraven, zodat ze half in de kerk lag en half erbuiten, het gezicht naar het oosten. Later is ze waarschijnlijk herbegraven en het valt niet uit te sluiten dat ze bij die gelegenheid is bijgezet in de kelder - maar zekerheid daarover bestaat nog altijd niet.

Tijdens de Boekenweek besteedt de redactie dagelijks aandacht aan dood en graf van een schrijver.