Vasalis, pseudoniem voor Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans, publiceerde tijdens haar leven drie bundels: ”Parken en woestijnen” (1940), ”De vogel Phoenix” (1947) en ”Vergezichten en gezichten” (1954). Ze is volgens haar uitgever nog steeds een van de meest gelezen dichters in Nederland. In de bundels –die tientallen herdrukken beleefden– staan bij elkaar nog geen honderd gedichten.

Hoewel de dichteres in 1974 de Constantijn Huygensprijs kreeg, en in 1983 de P. C. Hooftprijs, heeft ze in de tweede helft van haar leven geen bundel meer gepubliceerd. Ze schreef wel gedichten, maar vond die kennelijk niet geschikt voor een uitgave in boekvorm. Volgens haar uitgever besloot ze echter enkele jaren voor haar dood een nieuwe bundel samen te stellen. Ze vroeg haar kinderen het werk af te maken en gaf het de titel ”De oude kustlijn” mee. De nieuwe bundel bevat zowel recent werk als vroegere gedichten, aldus Van Oorschot.

Vasalis wilde met haar poëzie de algemeen-menselijke gevoelens onder woorden brengen en in perspectief plaatsen. Gedichten als ”De idioot in het bad”, ”Het ezeltje” en ”Afsluitdijk” spreken niet voor niets een breed publiek aan.