„Ga jij even goed zitten?” vraagt gastouder Adrie Mauritz in de woonkamer in Nunspeet aan de 3-jarige Joëlle, terwijl ze het meisje in de bank een beker drinken aanreikt. De oppasmoeder legt een taaitaai op de tafel voor het kind. „Die is voor als het drinken op is.” Even later begeleidt Adrie de dreumes naar het toilet. „Moet je even plassen? Goed dat je dat zegt. Kom maar, meisje. Je hebt ook zó’n beker drinken op.”Bijna twee jaar is Adrie Mauritz, van reformatorischen huize, gastouder. Vijf dagen per week, van kwart voor acht tot kwart voor vijf, past ze op de broertjes Jacobus (4) en Cornelis (6), kinderen van een weduwnaar. De 3-jarige Joëlle heeft de Nunspeetse gastouder twee middagen per maand onder haar hoede. Robin van 2 wordt twee ochtenden per week aan de zorgen van de gastouder toevertrouwd. Zelf hebben Adrie en haar man Richard drie eigen kinderen, in de leeftijd van 8 tot 15 jaar.

Nadat vier jaar geleden de jongste naar school ging, besloten Adrie Mauritz en haar man eerst anderhalf jaar pleegzorg te bieden. Daarna werd Adrie gastouder. „Ik kreeg ineens veel vrije uren. Voorheen was ik belastingconsulent, maar dat werk heb ik niet meer opgepakt. Mijn gezin staat op nummer één.”

Adrie houdt van haar werk als oppasmoeder. „Ik vind het leuk om met kinderen bezig te zijn, al kan ik natuurlijk niet een echte moeder vervangen. Kinderen zijn spontaan, puur. Ik neem ze fijn op schoot, doe spelletjes of ga met ze naar de winkel.”

Dat gastouders zich moeten bijscholen en een kwaliteitscertificaat moeten halen, kan ze billijken. „Er mag best een stuk toezicht zijn. Er is niks kostbaarder dan een kind. Het is goed dat er aandacht is voor pedagogische kwaliteiten, zoals consequent zijn, het geven van veiligheid en het stimuleren van het zelfvertrouwen van het kind. Maar denk ook aan praktische zaken: scherm stopcontacten af, sluit deuren voor een wegloperig kind.”

Het in de toekomst vereiste EHBO-voor-kinderendiploma heeft de Nunspeetse in het verleden al gehaald. „We gingen op een avond aan de slag met zaken als reanimatie en omgaan met verstikkingsverschijnselen of brandwonden.”

Adrie Mauritz doet haar gastouderschap vanuit een christelijke achtergrond. „Dat komt tot uiting in je levensstijl. Bidden en Bijbellezen bij het eten. Er is ruimte voor een gesprek over het kinderbijbelverhaal. Als er wordt gevloekt, wordt dat gecorrigeerd. Denk ook aan zaken als naastenliefde. Hoe los je ruzies op? Niet het recht van de sterkste geldt, maar iedereen is waardevol.”

Zeker in reformatorische kring heerst scepsis over kinderopvang. Krijgt Mauritz te horen dat de oppaskinderen die ze onder haar hoede heeft, beter in eigen huis kunnen worden opgevoed? „Dat zeggen mensen me niet rechtstreeks. Toen ik vijftien jaar geleden mijn eerste kind kreeg, stopte ik met werken. Dat was toen normaal. Maar de tijden zijn veranderd, ook in reformatorische kring. Wij zijn blij dat ik altijd beschikbaar was voor de opgroeiende kinderen, maar ik zal geen moeder veroordelen die bijvoorbeeld twee dagen per week wil blijven werken.”

Rond halfvier verschijnen de oppaskinderen Jacobus en Cornelis op het toneel. De broertjes hangen hun jas op en krijgen drinken en een koekje. „Mag ik kleien?” vraagt een van hen. Adrie staat op. „Dan legt tante Adrie het zeil even op tafel.” Al gauw kleien de kleintjes er lustig op los.