Voor veel regionale bestuurders is het lastig toe te geven dat binnen de gemeentegrenzen bordelen zijn waar werkneemsters worden uitgebuit, of dat er loverboypraktijken plaatsvinden, aldus Bik. Volgens hoofdofficier van justitie in Amsterdam en voorzitter van de werkgroep Herman Bolhaar kunnen burgemeesters het gevoel hebben problemen te creëren. „Dan staat bijvoorbeeld ineens de gemeenteraad op z’n achterste benen met de vraag hoe het probleem heeft kunnen bestaan".De aanpak van mensenhandel is ook niet eenvoudig, weten Bik, Bolhaar en Nationaal Rapporteur Mensenhandel Corinne Dettmeijer. „Het speelt zich in het verborgene af. Je moet er echt naar graven, want daders noch slachtoffers willen dat er aangifte wordt gedaan".

Een van de kenmerken van mensenhandel is de onwil van slachtoffers naar de politie te stappen. Ze worden gedwongen bepaald werk te doen en (een groot deel van) hun zuurverdiende geld af te staan, maar ze zijn voor voedsel en onderdak wel afhankelijk van hun uitbuiters. Slachtoffers zijn bang voor represailles als ze een boekje opendoen.

Om barrières op te werpen, moet in alle lagen van de samenleving oog komen voor signalen van mensenhandel. Behalve politie en justitie moeten daarom ook medewerkers van de Arbeidsinspectie, SIOD en andere instanties leren die signalen te herkennen. Ook moet er veel beter samengewerkt en gecommuniceerd worden.

De Taskforce Mensenhandel wil dat er regionale mensenhandelteams komen, bestaande uit mensen van de politie en Openbaar Ministerie, maar ook van gemeentelijke diensten. „De aanpak begint met adequaat toezicht", aldus korpschef Bik, en dat is veelal een gemeentelijke taak. Niet elke gemeente zal zo’n team kunnen samenstellen; daarvoor moeten worden samengewerkt.

Behalve in de prostitutie komt mensenhandel ook voor in onder meer tuinbouw, kinderopvang en horeca (Chinese restaurants).