Stadig vond de post van 4 procent van het budget voor onvoorziene risico’s „wat weinig. Ik dacht: dat zal wel meer worden. Het zal wel wat tegenvallen, maar dan moet het maar zo. Het is een belangrijk project".De raad stemde in oktober 2002 in met de aanleg van de lijn. In de begroting die het stadsbestuur toen aan de gemeenteraad presenteerde, bedroeg de bijdrage van Amsterdam 132 miljoen euro. In de jaren daarna is gebleken dat deze schatting veel te laag was.

De bijdrage van 132 miljoen euro was precies het maximumbedrag dat enkele partijen in de raad hadden gesteld om in te stemmen met de aanleg. Stadig: „Het was duidelijk dat partijen in de raad daaraan vast wilden houden. Dat was de manoeuvreerruimte”.

Ten tijde van het besluit was Geert Dales als wethouder verantwoordelijk voor de lijn. Dales ontkende bij zijn verhoor vorige week op het bedrag van 132 miljoen euro aangestuurd te hebben om de lijn door de raad te loodsen.

Stadig zei sterk bij de besluitvorming betrokken te zijn geweest, al was Dales eindverantwoordelijk. Als wethouder ruimtelijke ordening tussen 1994 en 2006 had hij jarenlang te maken met kwesties rond de Noord–Zuidlijn. Bovendien was hij van van 1999 tot 2006 lid van het zogeheten bestuurlijk team van het megaproject.

De voormalig wethouder had tijdens zijn verhoor ook kritiek op de „ongebruikelijke” dubbelfunctie die Dales ten tijde van het aanlegbesluit had. Dales was verantwoordelijk voor zowel financiën als de Noord–Zuidlijn. Hierdoor was er geen wethouder die namens financiën onafhankelijk kon kijken „of de gemeente het wel kon trekken”, zo zei Stadig. Daarnaast kregen ambtenaren bij de afdeling financiën meerdere contracten met aannemers niet te zien, omdat Dales die bij het projectbureau Noord–Zuidlijn hield.