De dramatische gebeurtenis begin augustus in Frankrijk heeft velen beziggehouden. Ouderparen leven mee, in de wetenschap dat ook hen dit had kunnen overkomen. Komt een moeder ooit over zo veel leed heen, is een telkens terugkerende vraag.„Vreselijk, als zoiets je overkomt”, reageert klinisch psycholoog Wil Doornenbal, auteur van ”Komt het door mij”, een boekje over schuldgevoel. „Het is moeilijk voor te stellen hoe verscheurd de ouders zich moeten voelen. De pijn zullen moeder én vader, vergeet die niet, waarschijnlijk levenslang voelen. In allerlei situaties kunnen ze overstelpt worden door vragen en verdriet.”

Volgens de psycholoog, die zelf een rouwproces heeft doorgemaakt na het plotselinge overlijden van haar man in de vakantie, ligt er een hoop huiswerk op de ouders te wachten. „Hoe komen ze met zichzelf in het reine? Hoe laten ze dit niet als een verwijt tussen hen komen? Hoe gaan ze hun andere kind niet óver-beschermen?”

De moeder moet leren omgaan met de wetenschap dat ze het gevaar niet tijdig heeft onderkend. „Ze is keihard opgelopen tegen haar onvermogen alles in de gaten te houden. En als dat het leven kost van je kind, dan doet dat ondoorgrondelijk pijn.”

Doornenbal zegt te hopen dat de moeder in een proces komt waarin ze zichzelf niet afbrekend verwijten blijft maken. „Met jezelf leven als iemand die niet alles onder controle heeft, vraagt levensmoed.” Het verloop van zo’n proces is heftig. „Allerlei gevoelens golven daarbij over een mens heen. Golven die onverhoeds aanvallen.”

Meeleven is daarom belangrijk. „Verdriet maakt eenzaam, schuldgevoel ook. De troost van het samen rouwen is juist groot.” Vragen kunnen de ouders bestormen. Waar was God? „Je bent gelukkig te prijzen als je kerkelijke omgeving niet bang wordt van deze vragen en wegpoetst als ongeloof. Laat als gemeente niemand vallen. Job kreeg ook geen antwoord op zijn waarom, maar toch wist hij uiteindelijk God heel dichtbij zich. Zijn troost kan op een heel unieke wijze naar iemand toekomen.”